Uvala Bigovica nalazi se s druge strane brda Volujica. Riječ je o uvali koja je od III v. p.n.e. do XV v. n.e. korišćena kao zimsko pristanište, jer je zaštićena od bure i djelimično od juga. Ovdje se, na dnu zaliva, nalaze svjedočanstva koja najrječitije opisuju istoriju Bara, povezujući vjekove zahvaljujući arheološkim nalazima.
U publikacijama koje pominju Bigovicu kao hidroarheološki lokalitet sa amforištem, navodi se potonuće pretovarene antičke galije nekog velikog nevremena, koja je transportovala vino.
Pronađeni su i ulomci koji su dospjeli tokom pretovara i utovara robe, a kontinuitet od 18 vjekova, zaključno sa kasnosrednjovjekovnim nalazima stonog posuđa i mesinganih pečata za pečaćenje tovara iz XV i XVI vijeka, govori da je Bigovica bila neophodna za život Bara. I tipologija amfora pokazuje da se pretovar u kontinuitetu održavao sve do srednjevizantijskog perioda.
Na samoj obali, u najnovijim istraživanjima je otkrivena rampa za pretovar tereta, kao i ostaci brodoloma iz IV i I vijeka prije nove ere. Pronađeni su ulomci skoro svih poznatijih mediteranskih radionica, među kojima prednjače italo-grčki tipovi, istočno i sjevernomediteranski, skoro sve poznatije sjevernoafričke produkcije, vizantijske amfore…
Bigovica je danas najdevastiranije podvodno arheološko nalazište na ovom dijelu Jadrana. Sve je uništeno, bolje reći razrovano, a ukradenim amforama ne zna se broj.
