Bila je uobičajena jugoslovenska praksa da fudbaleri koji su na odsluženju vojnog roka igraju za neki od lokalnih klubova, kako bi tih 12 mjeseci (ranije i petnaest) održali formu. Iz te prakse odlično su avanzovali “OFK Bar” i “Mornar” dolaskom Nikole Žigića 2002. godine, dok su u sezoni 1976/77. Barani hrlili na Staru Madžaricu da gledaju “Hajdukovog” igrača Luku Bonačića, koji je nastupao za novoosnovani klub “Izbor”.
***
“Izbor” je formirala istoimena radna organizacija, trgovinski gigant ovog dijela Crne Gore, i takmičio se te godine skupa sa “Mornarom”, u Titogradskom podsavezu. Za klub su igrali i mnogi bivši “Mornarovi” fudbaleri – Taske Nikezić, Borislav Lalević, Čedo Unkašević, Velizar Merdović, Čobić, Zaganjor, Divanović, tri Petranovića…
Tim nije bilježio dobre rezultate, naprotiv, ali je, zahvaljujući nevjerovatnom broju radnika, imao veliku bazu navijača koji su dolazili na utakmice. Užitak je znatno povećan kad se skromnom timu pridružio Luka Bonačić. Nije nastupao na svakom meču, već samo kad su vojne vlasti dozvoljavale. Debitovao je, po dostupnim podacima, protiv “Napretka” u pobjedi “Izbora” od 5:1, nakon duge serije loših rezultata. Zabilježene su njegove odlične partije u trijumfima nad “Tekstilcem” i “Agrokombinatom”, kada je bio i strijelac. Dva gola je zabio i “Mornaru” u proljeće 1977. Igrao je samo jednu polusezonu.
Prof. Milo Vukčević, višedecenijski vjerni pratilac fudbala, sjećao se kako su Barani iščekivali da se iz nedjelje u nedjelju, u timu “Izbora” pojavi kratko ošišani temperamentni momak, jer je, kako kaže, “svaki njegov potez pokazivao klasu, s nevjerovatnom lakoćom se oslobađao lopte jednim dodirom”.
Luka Bonačić je u splitskom “Hajduku” proveo period od 1969. do 1973. (debitovao u prvom timu kao zamjena Peruzoviću 1972), kada je na godinu ustupljen “Šibeniku”. U švajcarskom “Grasshopersu” je proveo sezonu, pa 1976. prešao u slovenački “Maribor”. Sa padina Pohorja upućen je na služenje vojske u Bar. Nakon što je skinuo SMB uniformu, kratko je bio opet u “Hajduku”, a onda zaigrao u Bundesligi, u “Bochumu”. Slijede španska “Málaga”, pa opet “Hajduk” i “Šibenik”, a karijeru je završio u Australiji, igrajući za “Footscray JUST” (tim jugoslovenskih iseljenika, jedan od osnivača Australijske lige) i “Melbourne Croatia” (klub hrvatskih iseljenika). Od sezone 1988/89. bavio se trenerskim poslom. Bio je na čelu klubova iz Hrvatske, BiH, Albanije, Irana, Novog Zelanda i Katara.
Najveće uspjehe imao je prilikom vođenja “Varteksa” iz Varaždina, s kojim je 1995/96. bio blizu naslova prvaka, no, sudije su bezobzirno, nakon političkog diktata, pogurale zagrebački “Dinamo” (tada “Croatia”). Bonačić je zapamćen po tome što je na Maksimiru, s klupe, razočaran očiglednom zaštitom protivnika kod sudija, vikao na predsjednika države (i “Croatie”) dr Franju Tuđmana.
Bila je godina 2002. kada je na osluženje vojnog roka u barski garnizon “Pero Ćetković” došao 202 cm visoki fudbaler “AIK-a” Nikola Žigić – za tim iz Bačke Topole dao je 68 golova u 76 utakmica.
Takav zicer barski sportski radnici nisu smjeli propustiti – kao vojnik, dobio je dvojnu registraciju, za “OFK Bar” i “Mornar”. A i Žigiću je koristilo, dugačke dane u SMB uniformi i sate unutar kasarne na Biskupadi zamijenjivao je fudbalskim dresovima i odlascima na utakmice i treninge.
Ako je vjerovati podacima iz požutjelih bilježnica, debitovao je u pobjedi “OFK Bara” 2:1 nad ulcinjskim “Otrantom”, postigavši pogodak, a ljubitelje fudbala u gradu pod Rumijom “kupio” nakon što je “OFK Bar” osvojio Kup Nikša Bućin, savladavši “Crmnicu” 3:1, uz jedan njegov gol.
Igrao je na polusezoni u timu “Mornara” u Kupu Južnog Jadrana, u mečevima sa “Kozarom”, “Čelikom” iz Zenice i kruševačkim “Napretkom”. U odlučujućem meču sa Kruševljanima postigao je oba gola. Igrao je i prijateljske mečeve protiv “Čukaričkog”, “Lovćena”, “Sutjeske” i “Slobode” iz Užica. Postigao je golove i u mečevima osmine i četvrtfinala Kupa Crne Gore protiv “Mogrena” i “Čelika”.
U 15 prvenstvenih utakmica, za “Mornar” je postigao isto toliko golova. Zabilježio je i het-trik protiv “Ibra” u pobjedi 9:0 na Topolici. Govorilo se, “lako će Mornar” – Radonjić centrira, Žigić se samo podigne i gol je tu. Bili su odličan tandem.
Nakon odsluženja vojnog roka, Žigić je napustio i Bar. Karijera ga je preko “Kolubare” iz Lazarevca i “Spartaka” iz Subotice dovela u beogradsku “Crvenu zvezdu”, gdje je doživio blistave trenutke. U 110 utakmica postigao je 71 gol (nacionalno prvenstvo, kup i evropska takmičenja). Postigao je 20 golova za tim reprezentacije, a tri puta je dobio nagradu najboljeg igrača Srbije i Crne Gore, 2003, 2005. i 2006. godine. Internacionalnu karijeru započeo je u “Racing Santanderu”, nastavio u “Valenciji” i završio igrajući punih pet godina za “Birmingham City” – na 76 mečeva u Engleskoj postigao je 68 golova, sa tom osrednjom engleskom ekipom je igrao finale FA kupa i kvalifikacije za Ligu Evrope.
Po završetku karijere, bio je i jedan od trenera u reprezentaciji Srbije, danas živi u Valensiji.
