Danas se navršilo tačno 30 godina od smrti Boška Miloševića, prvog pravog novinara Bara, utemeljivača ove profesije u gradu pod Rumijom.
Božidar Boško Milošević rodio se 1. januara 1937. godine u Starom Baru. Tu je završio i osnovnu školu, a Učiteljsku započeo u Nikšiću i dovršio u Kragujevcu. Godinu dana nakon toga radio je kao učitelj u selu Pinčići, na obroncima Rumije. Na Filozofski fakultet (grupa za jugoslovensku književnost) u Beogradu upisao se 1957. godine i na njemu apsolvirao 1961. godine. Iste godine zaposlio se kao novinar u Radio Titogradu. Nikada nije završio fakultet, ali mu ta diploma, pokazalo se poslije, ništa nije ni trebala.
Na sebe je skrenuo pažnju reportažama sa crnogorskog primorja, koje je objavljivao u “Pobjedi”, pa je primljen za stalnog dopisnika titogradskog lista za područje Ulcinja, Bara i Petrovca. Otprilike u isto vrijeme počeo se javljati tekstovima u beogradskoj “Politici”, da bi 28. februara 1968. godine postao stalni saradnik najuglednijeg jugoslovenskog dnevnog lista za područje Ulcinja, Bara, Budve i Kotora. Postao je tako dopisnik “Politike” iz najmanjeg mjesta u kojem je novina imala dopisnika – Bar je tada, naime, brojao tačno 3840 stanovnika.
Osim uobičajenih vijesti, imao je nevjerovatan njuh da iskopa neobične priče o “velikim malim” ljudima, pišući reportaže koje nikoga nisu ostavljale ravnodušnim. Taj gotovo poetski dar omogućio mu je da ovjekovječi ovdašnje ljude, da za njih čuje čitava Jugoslavija i da njegovi zapisi ostanu važan dokument o duhu vremena. Čitava plejada dotada nepoznatih likova, lokalnih “oriđinala” i istinskih heroja, od dvije do devedesetdvije godine, oživljavala je, često zasjenjujući reportaže iz većih gradova. Tekstovi iz sedamdesetih nisu bili samo “šareni” – bilo je to i konkretnih kampanja protiv korupcije, tzv. “crvene buržoazije”, što mu je donijelo priličnih problema u partiji, i van nje.
Prva vijest o katastrofalnom zemljotresu iz 1979. godine bila je upravo Boškova, nepunih sat vremena nakon kobnog udara. Saopštio je putem obalne stanice Bar Radija. Taj mu je novinarski podvig donio Godišnju nagradu “Politike” 1979. Iste godine Milošević je dobio i “Turističko pero” – Nagradu Saveza novinara Jugoslavije.
Nakon što je 15. aprila utkao sebe u svjetsko novinarstvo, dva dana kasnije je dao nemjerljiv doprinos barskom, pomažući u nastanku lokalne radio stanice – Radio Bara. Na molbu novinara Radio Sarajeva Anta Strelova da barske kolege napišu prve informacije za novu radio stanicu, odmah se odazvao. Tako su prvu vijest koju je emitovao Radio Bar “odradila” trojica novinara, svaki svoj dio: urednik u “Politici” Kosta Kostadinović, tadašnji dopisnik “Pobjede” Momčilo Popović i dopisnik “Politike” Božidar Milošević..
I pri pokretanju “Barskih novina”, aprila 1981. godine, imao je značajnu savjetodavnu ulogu, jer su se mlađe kolege okrenule Miloševiću za novinarsku pomoć. Nagradu za životno djelo “Veljko Vlahović” Udruženja novinara Crne Gore primio je 1987. godine, u Bečićima. Godinu dana kasnije uručena mu je i Posebna nagrada “Politike” za višegodišnje izvanredne rezultate u radu i doprinos unaprjeđenju kompanije.
Miloševićev udio je nezaobilazan i u formiranju dva najznačajnija barska kulturna festivala – Festivala pod Starom maslinom i Barskog ljetopisa.
Boško Milošević je napisao himnu za manifestaciju Crvene košulje, kojom se obilježava strijeljanje starobarskih omladinaca u Drugom svjetskom ratu. Muziku je komponovao Milorad Miki Jelenić. Presudno je pomogao i pri objavljivanju debi ploče barskog pop-rock benda “Katapult”.
U crnogorskom novinarstvu Boško slovi kao osoba koja je prisustvovala jednoj revoluciji, jednoj kontrarevoluciji i jednom ratu. Još 1964. je bio na ulicama Santjaga, izvještavajući o događajima na Kubi, nakon što su brodovi “Prekookeanske plovidbe” probili blokadu; maja 1981. boravio je na Kosovu za vrijeme bujanja albanskog nacionalizma i separatizma i prisustvovao raslojavanju na liniji srpsko/crnogorski i albanski partijski rukovodioci; tokom 1991. i 1992. boravio je na dubrovačkom, hercegovačkom, krajiškom i bosanskom ratištu i izvještavao s prve linije fronta.
Početkom 1994. godine je na svoj način preživljavao tragedije raspada velike domovine – malo u kancelariji, više u kafanama. Trubači su ga nekoliko dana pratili, svirajući za njim muziku koju je volio. Uz zvuke trubača je i umro od srčanog udara 5. aprila 1994. godine, u “preživjeloj” kafani nekadašnjeg hotela “Agava”, čiji je svjedok izgradnje, uspona i rušenja u zemljotresu bio.
Nakon njegove smrti, Aktiv novinara Bara ustanovio je nagradu “Božidar Boško Milošević” koja se dodjeljivala nekoliko godina. Posthumno je (2010) Boško postao dobitnik Zlatne fudbalske plakete koju dodjeljuje Fudbalski savez Opštine Bar, u znak zahvalnosti za sve tekstove koje je pisao o “Mornaru” tokom karijere.
