„Potom se kralju Petrislavu rodi sin koga nazva Vladimir pa počinu u miru… A đetić Vladimir, pošto primi kraljevstvo, rastijaše ukrašen svijem mudrostima i svetošću“. Ovako je u 35. poglavlju Ljetopisa popa Dukljanina predstavljeno stupanje Vladimira na dukljanski prijesto.
Ljetopis je, vjerovatno, sastavio anonimni sveštenik Dukljansko-barske crkve u drugoj polovini XII vijeka ili oko 150 godina nakon Vladimirove smrti. Glavni izvor popu Dukljaninu bila je Legenda o Vladimiru ili Vladimirovo žitije koje je on sažeto predstavio u 36. poglavlju Ljetopisa. Žitije je nastalo u XI vijeku, što je posredno posvjedočio vizantijski hroničar Joanis (Jovan) Skilica u „Kratkoj istoriji“ s kraja XI vijeka. Skilica za Vladimira kaže da je bio „pravičan, miroljubljiv i pun vrline“. Ove hagiografske ocjene su dokaz da je Skilica koristio njegovo žitije. Pop Dukljanin je Vladimirov život i vladavinu uglavnom prikazao kao priču o živom svecu. S obzirom na to da je Ljetopis glavni izvor o Vladimiru, tako je i u istoriografiji Vladimir najviše prikazan kao svetac, a znatno manje kao dukljanski vladar.
O godinama Vladimirovog rođenja i stupanja na prijesto ima više opcija. Najzastupljenija je da je rođen oko 970. godine, a pošto se u Ljetopisu ističe njegova mladost prilikom preuzimanja prijestola, pretpostavlja se da je to bilo najkasnije 990. godine. U Ljetopisu je navedeno da je njegov otac Petrislav vladao Zetom, koja je tada obuhvatala teritoriju slivova rijeka Zete i Morače, ravnicu oko Skadarskog jezera i primorje od Bojane (ili Lješa) do Kotora. Ljetopis navodi da je Petrislav vladao i Podgorjem (Submontanom) koje se prostiralo od gornjeg toka Lima na istoku do gornjeg toka Neretve na zapadu i od rijeke Tare na sjeveru do Nikšića na jugu. Petrislav je ovu oblast preuzeo od svog brata Miroslava, koji je poginuo na Skadarskom jezeru. Drugi Petrislavov brat Dragimir vladao je Travunijom i Zahumljem. Travunija se prostirala između Kotora i Dubrovnika, a Zahumlje između Dubrovnika i ušća Neretve. Ove četiri oblasti su činile Dukljansku državu.
Vladimirov otac Petrislav nije potvrđen u drugim izvorima, ali mu se pripisuju dva pečata. Prvi je objavljen 1884., a drugi 2015. godine. Na oba se nalazi ime Petar, tako da nije sigurno da su pripadali Petrislavu. Takođe, nije precizno utvrđeno iz kog perioda potiču. Pečat koji je pronađen 1884. datira se od VIII do X vijeka. Na aversu pečata koji je pronađen 2015. predstavljen je Sv. Đorđe, što je čest motiv na pečatima kasnijih dukljanskih vladara i to bi mogao biti trag ka Petrislavu. Na kamenoj gredi sa bazilike Sv. Arhanđela Mihaila na Martinićkoj gradini zapisano je da je ktitor bio Petar. Izgradnja i(li) obnova katedrale potiče iz IX–X vijeka i postoji teza da je ktitor Petar u stvari Vladimirov otac Petrislav. Vladimirovi stričevi Miroslav i Dragimir nijesu potvrđeni u drugim pisanim izvorima ili u arheološkim predmetima. S druge strane, Ljetopis popa Dukljanina je uglavnom pouzdan u istorijskoj geografiji. O tome da je Vladimir vladao Podgorjem, odnosno da je njegova država na sjeveru dosegla do Sinjajevine i Durmitora postoji trag u predanju iz Drobnjaka prema kojem je Vladimir pomogao knezu Vuloviću i banu Kozlinu iz Tušine da sagrade manastir Bijela koji se tada zvao Tunjemirski, u blizini današnjeg Šavnika.
Vladimir je preuzeo vlast u periodu kada je država Duklja bila pred krupnim geopolitičkim izazovom. U Makedoniji je pod vođstvom Samuila podignut ustanak protiv Vizantije 976. godine. Samuilo je do 986. godine osvojio teritoriju između Crnog i Jonskog mora i između Dunava i Soluna i proglasio se za cara. Kako bi se izborila sa Samuilom oslabljena Vizantija je tražila saveznike. Vjerovatno je Vladimirov prethodnik bio vizantijski saveznik, jer je i Duklja bila ugrožena Samuilovim osvajanjima. Da bi ojačala svog saveznika, Vizantija je Duklji prepustila kontrolu nad Raškom. Posljednji srpski vladar (župan) iz ovoga perioda bio je Časlav Klonimirović, koji je poginuo u borbi sa Mađarima oko 950. godine. Srbija je potom potpala pod vlast Bugarske. Bugari su Srbijom upravljali iz episkopskog grada Rasa, pa je na osnovu toga dobila naziv Raška, a tek će u XIII vijeku vratiti naziv Srbija. Vizantija je pokorila Bugarsku 971. godine i tako je Raška potpala pod vizantijsku vlast. Zatim je Vizantija Rašku ustupila Duklji u zamjenu za zajedničku borbu protiv Samuila tako da je, neposredno prije Vladimirovog stupanja na prijesto, raški župan bio vazal vladara Duklje. Ovo je potvrdio hroničar Skilica koji je naveo da je Vladimir vladao „Trimalijom i okolnim oblastima Srbije“. Vizantijski hroničari su Duklju (Zetu) nazivali Trim(b)alijom, dok se pod „okolnim oblastima Srbije“ podrazumijeva Raška.
S potčinjenim i vazalnim susjednim oblastima Vladimirova Duklja je bila moćna država. Početkom 990-ih njen saveznik je bila Vizantija, a protivnik Samuilovo carstvo. O savezništvu sa Vizantijom svjedoči poslanstvo koje je Vladimir oko 991. uputio vizantijskom caru Vasiliju II. To je prva zabilježena diplomatska misija u istoriji Crne Gore. Vasilije II je ovo poslanstvo primio u vojnom logoru 992. godine, dok je vodio kampanju protiv Samuila. Da bi ojačao savezništvo sa Dukljom, car je tada Vladimiru povjerio upravu nad Dračom. Istovremeno, Vasilije II je pridobio i hrvatskog kralja Stjepana Držislava kome je potvrdio kraljevsku titulu, povjerio mu je upravu u dalmatinskim gradovima i imenovao ga je za svog eparha (namjesnika).
Dobijanje Drača, najznačajnijeg vizantijskog uporišta na zapadnom Balkanu, podiglo je Vladimirov ugled i moć. Vladimir je tada vjerovatno sklopio prvi brak. Episkop devolski Mihajlo je krajem XIII vijeka u dopuni Skiličine hronike zapisao da je Vladmir bio oženjen Teodorom, unukom Jovana Hrisilija, tada najuticajnijeg vizantijskog aristokrate iz Drača. Vladimir je tako postao jedan od najbližih saveznika vizantijskog cara i član vizantijske aristokratije, što je ojačalo njegov vladarski status. U Ljetopisu je Vladimir, kao i ostali vladari, titulisan kao kralj, dok se u istoriografiji navodi kao knez. Iako nema direktnih dokaza ni o jednoj tituli, moguće je da se nakon dobijanja Drača samoproglasio za kralja, jer su mu to dozvoljavale veličina i moć države kojom je vladao. Opcija je da se titulisao i kao kralj Dalmacije, jer se u Ljetopisu navodi da je zemlja kralja Vladimira spadala „u krajeve Dalmacije“. Dobijanje Drača Vladimir je iskoristio i za podizanje ranga crkve u Duklji. Od početka IX vijeka Dukljanska episkopija je bila pod jurisdikcijom Dračke arhiepiskopije. Postoji tvrdnja da je Dukljanska arhiepiskopija (nadbiskupija) formirana već u prvoj polovini X vijeka, a gotovo je izvjesno da je to bila u Vladimirom periodu. Kao prvi poznati dukljanski nadbiskup iz toga perioda pominje se Ivan (Jovan). Najuvjerljiviji dokaz o Vladimirovoj moći iz ovoga perioda je njegov bakarni novac koji je otkriven na jednoj aukciji novca koju je organizovala kuća Roma Numismatics Ltd. u Londonu 2017. godine. Ovo epohalno otkriće objavio je arheolog Raško Ramadanski. Na aversu je Vladimirovo poprsje po uzoru na predstave vizantijskih careva, a na reversu je grčki krst sa latinskim natpisom BLADIMIRVS. Ikonografija i natpis na novcu svjedoče da je Vladimir, iako slovenskog porijekla, sebe vidio kao vladara u duhu rimsko-vizantijske državne tradicije i kulture. Vladimir je bio prvi dukljanski i južnoslovenski vladar za koga je pouzdano da je kovao svoj novac. Kovanje novca u X vijeku bilo je privilegija careva, a tada svoj novac nije imalo ni Samuilovo carstvo.
Zbog svrstavanja Duklje i Hrvatske na stranu Vizantije i opasnosti od vođenja rata na dva fronta Samuilo je napao vizantijske saveznike. On je najkasnije 996-7. godine zauzeo Drač. Potom je napao Duklju i u presudnim borbama koje su vođene u župi Oblik Samuilo je porazio i zarobio Vladimira 997-8. godine. Samuilo je spalio Kotor i Dubrovnik. Opustošio je teritoriju do Zadra, a potom se preko Bosne i Raške vratio u svoju prijestonicu. Samuilo nije pripojio Duklju, već je zarobljenog Vladimira iz Prespe vratio na dukljanski prijesto. Vjerovatno je da su postigli sporazum o Vladimirovom vazalstvu koji je učvršćen robinskom vezom, jer se Vladimir oženio Samuilovom kćerkom Kosarom. U Ljetopisu je ovaj brak predstavljen kao romantična legenda. Navodno je bračni par živio „u punoj svetosti i čistoti“, jer nijesu imali đecu. Nije poznato da li je u izvornom Vladimirovom legendi-žitiju pomenut brak sa Teodorom, ali postoji mogućnost da je pop Dukljanin prećutao prvi Vladimirov prvi brak kako bi ga još za života prikazao kao bezgrešnog sveca.
Hroničar Skilica navodi da je Vladimir nakon toga zadržao vlast u dračkoj oblasti, dok je Samuilo Drač povjerio svom drugom zetu Ašotu Taronitu. Nije poznato da li je Samuilo anektirao Rašku ili je ostala pod upravom Duklje. U Ljetopisu se navodi da je Samuilo pridobio i Vladimirovog strica Dragimira koji je vladao u Travuniji i Zahumlju. Poznato je da su uz Samuilovu pomoć vlast u Hrvatskoj preuzeli kraljevi Krešimir III i Gojislav. Tako je Samuilo potčinio zapadni Balkan i stekao prednost u odnosu na Vizantiju. Dubrovački hroničari navode da je tokom Samuilovog pohoda Duklju napustio njen nadbiskup Ivan, da se sklonio u Dubrovnik i osnovao Dubrovačku nadbiskupiju oko 999. godine, mada je to upitno jer je to zapisano tek u hronikama XV–XVII vijeka.
Vladimir je bio nevoljni Samuilov vazal. Identično se ponašao i drugi Samuilov zet u Draču Ašot. Provizantijske snage u Draču su nadjačale, a vizantijska flota je blokirala luku i onemogućavala je trgovinu što je dovelo do predaje grada Vizantiji 1005. godine. Vladimir je ostao Samuilov vazal, ali nije učestvovao u vizantijsko-makedonskom sukobu. Skilica navodi da su zahvaljujući Vladimiru prilike u dračkoj oblasti bile mirne. Izgleda da je u tajnosti obnovio veze sa Vizantijom, a svoje provizantijsko opredjeljenje je pokazao nakon 1014. godine kada je Vizantija pobijedila Samuilovu vojsku u bici na Belasici nakon koje je Samuilo preminuo. Samuilovog sina i nasljednika Gavrila Radomira ubio je njegov rođak Jovan Vladislav koji je postao novi makedonski car 1015. Njegov cilj je bio osvajanje Drača, a u tome mu je smetao Vladimir koji je bio nepouzdan saveznik. Zato je Jovan Vladislav, navodno uz pomoć ohridskog arhiepiskopa Davida i na prevaru, organizovao ubistvo Vladimira ispred crkve Sv. Ahila u Prespi 22. maja 1016. godine.
Pop Dukljanin navodi da je Vladimir sahranjen u crkvi Sv. Ahila u Prespi. Potom je Kosara njegovo tijelo prenijela u Duklju u crkvu Svete Marije u mjesto koje se zove Krajina đe mu je bio i dvor. Ljetopis ističe da se Kosara zamonašila, da je umrla u toj crkvi i da je sahranjena do Vladimira. Dominantno mišljenje je da je to manastir Prečista Krajinska kod Skadarskog jezera. Etnolog Andrija Jovićević je početkom XX vijeka zabilježio da je u Krajini bilo živo sjećanje na Vladimira. Mještani su ga i tada zvali „Sveti Kralj“, a vjerovali su da je živio na brežuljku Kraljić u selu Koštanji u centru Krajine. Izvjesno je samo to da su Vladimirov dvor i crkva Sv. Marije bili između Bojane, Rumije i Skadarskog jezera.
***
Nakon Vladimirove smrti Jovan Vladislav je pokorio Duklju, ali je poginuo u borbama kod Drača 1018. godine, nakon čega se raspalo Makedonsko carstvo. Prema Ljetopisu, iste godine su vlasti Kotora ubile Vladimirovog strica Dragimira na ostrvu Sv. Gabrijel u Tivatskom zalivu. Vizantija je iz ovih događaja izašla kao apsolutni pobjednik. Bugarsku, Makedoniju i Rašku je pretvorila u svoje provincije, dok je u Bosni, Hrvatskoj, Zahumlju i Duklji sa Travunijom za vazale postavila domaće vladare kojima je dala vizantijske titule i zvanja.
U Ljetopisu se navodi da je Dukljom kao vizantijski vazal vladao Dragimirov sin Dobroslav, odnosno Vladimirov brat od strica. U vizantijskim izvorima on se zove Stefan Vojislav. Zabunu Dobroslav – Stefan Vojislav izazvao je pop Dukljanin. Zapisao je da je Dobroslav rođen poslije smrti Dragimira i da je za vrijeme Barske bitke imao 5 odraslih sinova. Njegova teza je bila naizgled održiva, jer se u Ljetopisu ne navodi vrijeme Dobroslavove vladavine, kao ni datum Barske bitke. No, kada se na osnovu drugih izvora izračunalo da je Dragimir ubijen 1018. a Dobroslav rođen najkasnije 1019. i da je Barska bitka bila 1042. godine otkrivena je nelogičnost u zapisu popa Dukljanina. Prema njegovoj tvrdnji, Dobroslav je u vrijeme Barske bitke imao 24 godine i 5 odraslih sinova, što je nemoguće. Iako nema direktnih dokaza, vrijedilo bi razmotriti mogućnost da je Dobroslav (Stefan Vojislav) u stvari bio Vladimirov sin iz prvog braka sa vizantijskom (grčkom) plemkinjom Teodorom Hrisilijom iz Drača. Na to ukazuje dvojno grčko-slovensko ime Stefana Vojislava. Ime Stefan na grčkom znači „kruna ili vijenac“ i u srednjem vijeku se to ime koristilo za krunisanog vladara. Možda je Vladimir na taj način svome sinu i prestolonasljedniku istakao kraljevsko porijeklo i titulu. Motiv popa Dukljanina da sakrije Vladimirov prvi brak i sina je održivost njegove koncepcije prema kojoj je Vladimir smatran svecom za života. Zato je Stefana Vojislava sakrio iza Dobroslava i za oca mu je odredio Dragimira. Tako je u Ljetopisu nasljeđivanje prijestola ostalo u istoj dinastiji, a Vladimiru je sačuvan svetački život.
Stefan Vojislav je vjerovatno rođen oko 993. godine. U Ljetopisu je navedeno da je bio oženjen sinovicom cara Samuila, koju kasniji dubrovački hroničari nazivaju Neda (lat. Domenica). Taj brak je vjerovatno sklopljen u okviru vazalnih veza Vladimira i Gavrila Radomira i(li) Jovana Vladislava oko 1015. U vrijeme Barske bitke Stefan Vojislav je imao skoro 50 godina, što je dovoljno da bi tada imao 5 odraslih sinova. O njegovoj poodmakloj dobi za to vrijeme svjedoči i podatak u Ljetopisu da je preminuo ubrzo nakon Barske bitke. Stefan Vojislav je između 1018. i 1034. bio vizantijski vazal u Duklji (sa Travunijom i Podgorjem), a potom je podigao ustanak koji je ugušen oko 1035. Drugi ustanak je podigao oko 1039. i za samo par godina uspio je da se izbori za nezavisnost i proširenje Duklje. Tako brz uspjeh protiv moćne Vizantije svjedoči da je za vrijeme Vladimirove vladavine izgrađena snažna državna organizacija koja je, uprkos vazalnom odnosu prema Makedoniji i Vizantiji, Stefanu Vojislavu omogućila takve podvige.
Nije poznato kako je Vladimir proglašen za blaženog ni za sveca. Ističući njegovu mučeničku smrt, pop Dukljanin je naveo da je Vladimir prvo sahranjen u Prespi u prisustvu episkopa i sa počastima, pjevanjem himni i pohvala (cum hymnis et laudibus), odnosno to je bila beatifikacija. Ovo je malo vjerovatno, jer je teško zamisliti da su Jovan Vladislav i Ohridska arhiepiskopija dozvolili takav pogreb svome protivniku. U Ljetopisu je navedeno da se potom u crkvi Sv. Marije u Krajini razvio Vladimirov kult, jer se svake godine na dan njegove smrti tu okupljalo mnogo naroda, a pop Dukljanin je naveo da se na njegovom grobu „čine i danas mnoga dobra onijema koji se iskrena srca mole“. Pop Dukljanin Vladimira naziva blaženim, odnosno beatifikovanim, što prethodi kanonizaciji – proglašenju za sveca. Za beatifikaciju je bio nadležan pomjesni biskup (episkop), a do XII vijeka biskup je i bez odobrenja Svete Stolice mogao da blaženog proglasi za svetitelja. Razlika između beatifikacije i kanonizacije tada gotovo da nije ni postojala. Poljski istoričar Wawrzyniec Kowalski je u studiji o Vladimiru objasnio zašto je Vladimir proglašen za blaženog i svetitelja. On ističe da su priče u čijem je središtu „kralj-mučenik“ bile posebno popularne na hrišćanskoj periferiji Evrope u XI vijeku i da su se koristile kao ideološki simboli za učvršćivanje vlasti novih dinastija. Na osnovu toga je zaključio da je moguće da su Legendu o Vladimiru ili njegovo žitije stvorili i koristili dukljanski kraljevi kako bi ojačali identitet sopstvene države. Vladimirovi nasljednici su u drugoj polovini XI vijeka uspjeli da od pape dobiju priznanje za nadbiskupski rang Dukljansko-barske crkve (sjedište joj je bilo u katedrali Sv. Đorđa u Baru), tako da je vjerovatno da su poglavari ove crkve u dogovoru sa Vladimirovim nasljednicima na dukljanskom prijestolu beatifikovali i(li) kanonizovali Vladimira. Dukljanskim vladarima je bilo važno da je osnivač njihove dinastije svetac, a dukljansko-barskim nadbiskupima da je osnivač dinastije bio kralj-mučenik koji se žrtvovao za vjeru. To je tipičan srednjevjekovni savez krune i oltara.
Moguće je da su pored legende-žitija o Vladimiru postojali usmeno predanje i mit i da je pop Dukljanin različite činjenice i tradicije uobličio u priču o svetom kralju-mučeniku Vladimiru. S obzirom na to da je pop Dukljanin bio savremenik i poklonik posljednjih dukljanskih vladara to govori da su istorijske činjenice i predanje o Vladimiru bili osnova i izvor dinastičkog i državnog identiteta Duklje i važan argument u borbama za opstanak Dukljanske države i Dukljansko-barske nadbiskupije krajem XII vijeka. Anonimni pop Dukljanin je za sebe naveo da je bio pripadnik Dukljansko-barske crkve, a Vladimir je bio njen svetitelj i od njegovog ugleda zavisio je i ugled ove crkve. Zato je pop Dukljanin idealizovao Vladimira u Ljetopisu. Pored toga, pop Dukljanin je Vladimira prikazao kao kralja (Gornje) Dalmacije koja se prema njegovoj koncepciji prostirala od grada Dalme (Duvno u BiH) do Drača. U okviru toga je razvio tezu da je Dukljanska nadbiskupija od davnina bila nadležna za Gornju Dalmaciju. O tome je u XI i XII vijeku vođen spor između Dukljansko-barske i Dubrovačke nadbiskupije, pa je Dukljaninova teza o Vladimiru kao svetom kralju-mučeniku koji je vladao Dalmacijom služila kao dokaz Dukljansko-barskoj nadbiskupiji da ima prvenstvo u odnosu na Dubrovnik. Ova teza je dukljanskim vladarima služila kao legitimitet njihove vlasti i teritorijalnih ambicija od Neretve do Drača.
Dukljansku državu je oko 1186. godine osvojio raški veliki župan Stefan Nemanja, a posljednji Vojislavljevići, pripadnici Vladimirove dinastije, napustili su zemlju. Bez te dinastije i bez dukljanske države kult svetog kralja mučenika Vladimira nije imao zaštitu. Nema direktnih dokaza o tome da su Nemanjići uništili Vladimirov kult, ali je sigurno da im je on bio smetnja u legitimisanju vlasti. Kako bi učvrstila vlast u osvojenoj Duklji, stranoj dinastiji Nemanjića bilo je neophodno brisanje sjećanja na prethodnu i domaću dinastiju Vojislavljevića. U takvim okolnostima Vladimirove mošti su Epirci oko 1215. godine iz Krajine odnijeli u Drač, zatim ih je albanski velikaš Karlo Topija premjestio u manastir Sv. Jovana (Šin Đon) kod Elbasana 1381-3. i tu su bile do 1995. godine kada su prenešene u Tiranu, a potom opet u Elbasan 2021.
Za gotovo 180 godina vlasti u Duklji (Zeti), Nemanjići su uspjeli da potisnu prethodno državno nasljeđe u kojem je Vladimirov kult imao ogroman značaj. Malo se sačuvalo od Vladimirovog kulta. On je ostao vezan samo za oblast Krajine i sveden je na viševjersku procesiju iznošenja Vladimirovog krsta na vrh Rumije. Da je njegov izvorni kult bio široko rasprostranjen svjedoči drobnjačko predanje o učešću Vladimira u osnivanju manastira u Bijeloj. Sveti Vladimir je u Albaniji bio poštovan, ali je u okviru Ohridske arhiepiskopije pretvoren u grčko-bugarskog pravoslavnog sveca i najkasnije od premještanja njegovih moštiju u Elbasan dobio je ime Jovan Vladimir. Pri tome je i njegova legenda-žitije temeljno izmijenjeno. Tako je nastala Elbasanska legenda (grčko žitije i služba) o Jovanu Vladimiru koju je za štampu priredio zastupnik ohridskog arhiepiskopa i nastojatelj manastira Sv. Jovana u Elbasanu mitropolit Kozma, a objavio Jovan Papa u Veneciji 1690. godine. Ovo žitije (na grčkom Akolutija) sadrži obilje netačnih podatka jer se u njemu, na primjer, navodi da je Vladimir sin raškog župana Stefana Nemanje, potomak „ohridskih Bugara“ i unuk bugarskog cara Simeona. Potom se navodi da je Vladimir pobijedio cara Vasilija II u borbi na Keruanskim visovima (Akarnanske planine u današnjoj Grčkoj) i da je po povratku ubijen u borbi sa jereticima u blizini Elbasana. To ubistvo je, na nagovor Vladimirove žene Teodore, izvršio njegov šura Hrisilije, jer je Vladimir bio pravovjeran (pravoslavan), a njegova tazbina jeretici pavlikijani (bogomili, masilijani) ili novatiani (na grčkom katari, sakoforoi). Hrisiliji (Vladimirov šura) su ga na prevaru ubili i odsjekli mu glavu. Ovaj dio Akolutije može samo da potvrdi tezu o Vladimirovom prvom braku.
Grčko žitije je nekoliko puta štampano u XVIII vijeku. Očito je da je ovo žitije najvećim dijelom napisano za promociju pravoslavlja u XVII i XVIII vijeku, pa je dukljanski sveti kralj-mučenik Vladimir pretvoren u pravoslavnog sveca Jovana Vladimira. Potom su nacionalni istoriografi pokušali da Vladimira prikažu kao bugarskog i srpskog vladara-svetitelja, a bilo je pokušaja i da se predstavi kao makedonski i hrvatski nacionalni vladar. U tome su najdalje otišle srpska crkva i istoriografija. Prilikom prevoda i objavljivanja na slavenoserbski 1802. godine srpski hagiograf Vićetnije Rakić je Akolutiju dodatno iskvario kako bi Vladimira posrbio i nazvao ga „srpskim carem“. Beogradska mitropolija ga je 1861. godine uvrstila u spisak svojih svetaca, a srpska istoriografija je na osnovu toga formirala tezu o Jovanu Vladimiru – prvom svetom srpskom kralju. No, to je ideološko-nacionalna konstrukcija iz XIX vijeka, jer nema nijednog dokaza o Vladimirovom srpstvu. U Duklji nema ni jednog traga o srpstvu do perioda Nemanjića. Pored toga, ova teza je kontradiktorna činjenici da je prvi srpski kralj bio srednji sin Stefana Nemanje, Stefan koji se 1217. godine nazvao Prvovjenčani (jer je bio prvi srpski kralj). Vladimir sebe nije prikazivao ni kao slovenskog vladara. Iz njegovog perioda postoje samo latinski zapisi, dok su njegov uzor bili romejski (vizantijski) carevi i aristokratija. Da slovenstvo tada nije imalo mnogo značaja svjedoči i podatak da slovenska pismenost nije zabilježena u Duklji do kraja XII vijeka. Vladimir pripada isključivo dukljanskoj državnoj istoriji, tradiciji i religiji, a s obzirom na to da je državnost i ukupno nasljeđe Duklje osnova crnogorske državnosti i njene kulturne baštine, Vladimir prije svega pripada crnogorskoj istoriji, identitetu, religiji i kulturi.
