Danas se navršava 50 godina od smrti uglednog barskog poslijeratnog privrednika Đura Iličkovića, na žalost skoro gotovo zaboravljenog i nepoznatog, naročito mlađim generacijama.
Rođen je 1925. godine u uglednoj kući najbogatijeg predratnog Baranina, najvećeg mecene školstva, člana Osnivačkog odbora Pjevačkog društva “Bratimstvo”, prvog predsjednika Okružnog odbora za osnivanje Gimnazije, Mitra Iličkovića, kao jedno od sedmoro djece.
Osnovnu školu završio je u Baru 1940. godine, da bi nakon toga upisao Trgovačku akademiju u Dubrovniku, koju je pohađao tokom Drugog svjetskog rata. Više od deset godina studirao je Ekonomski fakultet u Zagrebu (1946 – 1956), ali ne zbog neadekvatnog učenja, već zbog činjenice da je u tom periodu, zbog sumnje da je “antikomunistički element”, dva puta bio zatvaran na zloglasnom Golom otoku, u ukupnom trajanju od tri godine i 9 mjeseci.
Po povratku u Bar, započinje njegova uspješna privredna karijera, kojom je utkao sebe u istoriju razvoja grada. Najprije se zapošljava u preduzeću „Nafta“ u Buljarici, koja je tada bila sastavni dio Sreza barskog. Radilo se na pronalaženju nafte i zemnog gasa, zbog eventualne komercijalne upotrebe.
Njegov nesumnjivi uticaj je bio pri osnivanju i u prvim godinama rada preduzeća „Rumijatrans“, firme koja je od prevoznika sa nekoliko kamiona vremenom narasla u saobraćajnog giganta.
Dvanaest godina (1960 – 1972) bio je direktor barske filijale „Transjuga“, preduzeća koje je bilo registrovano za obavljanje poslova međunarodne špedicije, skladištenje robe, carinskih manipulacija, zastupanja inostranih transportnih firmi… „Transjug“ je imao filijale širom Jugoslavije, a ova barska je imala poseban značaj zbog brodske linije Bar – Bari.
Posebnu zanimljivost je predstavljala činjenica da je, na prelazu šezdesetih u sedamdesete, bio generalni direktor hotelskog kompleksa „Crnogorsko primorje“ sa objektima duž obale, ali je tu funkciju obavljao bez novčane naknade, volonterski, jer je zvanično bio zaposlen u „Transjugu“.
Bio je poznat po izuzetnoj humanosti i brizi za bližnje, naročito one slabijeg imovnog statusa, i u firmama, na čijem je čelu bio, insistirao je na njihovom dovođenju i zapošljavanju. Njegovao je čuveni „barski duh“ humora i šale, pa je, iako funkcioner, najviše vremena provodio sa komšijama iz Čeluge, šoferima i radnicima iz svojih firmi, običnim ljudima…
Sa suprugom Jagodom, koju je upoznao na fakultetu dobio je dvije kćeri – Antonija je danas grafički dizajner, a Rozana preduzetnik.
Poslovni i životni uspjeh i napredak Đura Iličkovića iznenadno je prekinut teškom bolešću. Preminuo je u 47. godini života, u Zagrebu, na Institutu za tumore, 10. februara 1972. godine.
I ostala djeca znamenitog Mitra Iličkovića su utkala sebe u razvoj Bara. Frano je studirao u Beču i Berlinu medicinu, ali je umro mlad. Anto je završio Trgovačku akademiju u Dubrovniku i bio jedan od rijetkih prvoboraca partizana iz Bara koji su iz bogatih kuća krenuli u odbranu zemlje, ubijen je tokom Drugog svjetskog rata. Jozefina i Lidija su pohađale Učiteljsku školu u Dubrovniku – Jozefina je bila učiteljica i nastavnica u školama Pečurice, “Srbija”, “Meksiko”, a Lidija je predavala u Zadru. Sestre Olga i Marija su diplomirale na Ekonomskom fakultetu u Zagrebu – Olga je radila u čuvenoj “INI”, a Marija bila direktor jedne od najjačih barskih firmi ikada – barskog “Izbora”.
