Da se dobar glas daleko čuje potvrdilo se i večeras. Iako predstava Crnogorskog narodnog pozorišta „Bladi mun“ nije previše reklamirana, publika je do poslednjeg mjesta ispunila veliku dvoranu Kulturnog centra. A dobar glas s pravom prati podgoričku predstavu sa osmoro mladih glumaca. Kad su pozorišne predstave u pitanju, nema tu previše filozofije: ukoliko izgubite osjećaj za vrijeme i ukoliko vam dva sata brzo prođu, a sve vrijeme pratite, koncentrisano i napregnuto, da čujete i vidite ono što se dešava na sceni, onda sa sigurnošću možete da kažete da ste gledali veoma dobru predstavu.
Ana Đorđević potpisuje tekst i režiju, a uloge tumače: Sanja Vujisić, Nikola Perišić, Kristina Stevović-Obradović, Aleksandar Gavranić, Filip Đuretić, Maša Božović, Stevan Vuković i Branka Otašević.
„Oni su na večeri. Oni su bračni partneri, oni su prijatelji, oni su ljubavnici. Oni su na prostranoj terasi pokraj mora, zapljusnuti zvukom niskih talasa i naletima slanog zraka. Čekaju pomračenje Mjeseca koji je najavljen kao prilično spektakularan prizor. Te večeri nastupa takozvani bladi mun, crveni mjesec, moćniji od bilo kog drugog Mjeseca. Pomračenja su vrijeme često brzih promjena. Pomračenja otpuštaju potrebu u vjerovanje da postoji jedan pristup, jedan ugao, jedna filozofija, jedan pravi izlaz. Pomračenje je prostor snažne intuicije, kad energija postane krajnje nepredvidiva, a likovi moraju da podignu sidra i zapute se prema otvorenoj vodi i oslobode starog prtljaga. Krajevi u životima tih ljudi su labavi, no katkad očajnički pokušavaju da pronađu način da ih privežu za nova poglavlja. Rad na ovoj predstavi se postavio kao satni mehanizam, kao organizam neprestanih promjena, koji se rotiraju, izvrću, ali nikad ne staju. Ritam pulsira dosljedno, otvara vrata velikih odluka, mijenja perspesktive, okreće sudbine. Iza svega, rediteljka Ana Đorđević je uspjela da nedefinisanu mješavinu ljudskih sudbina i kosmičkih uticaja dovede u ravnotežu, da jedan polifoni mehanizam iskontruiše u nit, u nježnu sliku iz koje sve izraste, u kojoj sve i nestane”, zapisao je, dramaturg Stefan Bošković.
Glumci su bili razigrani, sugestivni, duhoviti, „legle“ su im i neke improvizacije i bilo je pravo zadovoljstvo gledati ih na sceni. Jedino su im falili mikrofoni da se bolje čuju, a znali su ponekad da budu i nerazgovjetni, da pričaju sebi u bradu ili punih ustiju. Naravno, to nije moglo da utiče na sveukupno veoma dobar utisak.
I barska publika se uklopila u odličan ambijent, dva sata niko se „živ nije čuo“, niti je zakašljao, a kamoli šta drugo. Istina, opet je izostao dugotrajan aplauz i vraćanje glumaca na scenu, a ova predstava i glumci su zaslužili takav tretman. Barskoj publici kao da se uvijek žuri da što prije ode kući…
