Jedan od često pominjanih čelnika Barske opštine jeste Ljubomir Ljubo Marković, iako je samo godinu bio predsjednik Opštine, odnosno u to vrijeme (1961) predsjednik Narodnog odbora opštine Bar.
Prije svega zbog toga što je, pored ostalog, inicirao donošenje odluka o osnivanju preduzeća “Prekookeanska plovidba” i “Rumijatrans” i integrisanje manjih trgovinskih preduzeća i radnji u “Izbor” Bar.
O tome je Marković svojevremeno napisao: “Preduzeća ‘Prekookeanska’ i ‘Rumijatrans’ su dugo godina uspješno poslovala i znatno doprinijela razvoju Opštine Bar, koja je, do tada, bila privredno nerazvijena. Tada smo, takođe, započeli pripreme za razvoj turističke privrede, prvenstveno u Sutomoru, dobijanjem prostora i početkom izrade dokumentacije za gradnju hotela ‘Južno more’, kao i izgradnjom puta Mišići – Čanj, što je bio preduslov za početak gradnje turističkih objekata u Čanju. Preduzete su i radikalne mjere za dovođenje stručnih kadrova u preduzeća i javne službe.“
Ljubo Marković je rođen 1927. godine u selu Brijege u Crmnici, opština Bar. Zbog teških ekonomskih prilika i tada brojnog domaćinstva, njegov otac Ivo je više puta morao da ide u pečalbu, a majka Milica je ostajala u selu, na imanju, da brine o djeci.
“Otac je dolazio iz Amerike kao dobrovoljac i učestvovao u oba Balkanska rata. Dolazio je ponovo kao dobrovoljac i u Prvom svjetskom ratu kada je bio zarobljen i interniran u Zenicu 1914. godine. Početkom 1927, neposredno prije mog rođenja, otac je otišao u Australiju gdje je kao rudarski radnik dugo godina radio. Početkom 1948. godine vratio se u domovinu”, s ponosom je govorio Marković, koji je osnovnu (četvorogodišnju) školu završio u Brčelima, a Gimnaziju na Cetinju. Vanredno je studirao iz radnog odnosa, o svom trošku, i u redovnom roku diplomirao na Ekonomskom fakultetu u Beogradu, 1955. godine.
Na zasjedanju Skupštine SFRJ, maja 1974, Marković je izabran za člana Saveznog izvršnog vijeća sa četvorogodišnjim mandatom. U radnim tijelima Vijeća bio je angažovan gotovo isključivo za pitanja iz oblasti privrede i finansija, uključujući i ekonomske odnose s inostranstvom. Bio je i delegat (poslanik) u Skupštini SFRJ, a u Crnoj Gori je pored ostalog, bio prvi direktor Privredne banke – kasnije Montenegrobanke i direktor Kombinata aluminijuma Titograd. Sve to ga svrstava među najuspješnjije privrednike Crne Gore u njenom poslijeratnom razvoju.
Dobitnik je brojnih jugoslovenskih i inostranih odlikovanja i priznanja.
U vrijeme kad je katastrofalni zemljotres (1979) pogodio Crnu Goru, Marković je bio delegat u Skupštini SFRJ, u Vijeću republika i pokrajina. Štete od zemljotresa bile su ogromne i ne bi se mogle sanirati bez solidarne pomoći cijele Jugoslavije. Priprema Zakona o obezbjeđivanju sredstava za otklanjanje posljedica zemljotresa, kao i usaglašavanje o učešću republika i pokrajina trajali su dosta dugo i on je usvojen u martu 1980. godine. Kao član Odbora za društveni plan i razvojnu politiku i Odbora za finansije, Ljubo Marković je nemjerljivo doprinio da takav zakon bude donesen, što je osiguralo obnovu i razvoj Crne Gore i opštine Bar u narednih deset godina poslije zemljotresa.
Penzionisan je u junu 1987. godine, po isteku trećeg mandata u organima Federacije. Preminuo je 2014. godine. Sahranjen je u rodnom selu Brijege.
