Saopštenje Momčila Lekovića, odbornika Demokrata u SO Bar:
“Nakon što Opština Bar prije dvadesetak dana nije odgovorila na pitanje za koga odnosno čije potrebe su početkom godine kupljena dva vozila u vrijednosti od 110 hiljada eura, danas sam na osnovu Zakona o slobodnom pristupu informacijama dobio i zvaničnu potvrdu za ono što sam i pretpostavljao, da su vozila kupljena za čelne ljude barske Opštine, predsjednika Opštine Dušana Raičevića i predsjednika Skupštine Branislava Nenezića.
U odgovoru na moj zahtjev za dostavom informacija, Opština Bar me informiše da služba predsjednika opštine ima četiri vozila i to: Škodu Enyaq Coupe RS sa cijenom od 54.260,83 eura, Škodu Superb FL STYLE 2.0 TSI sa cijenom od 25.950,00 eura, Škodu Karoq Ambition 1.5 TS DSG sa cijenom od 16.528,93 eura kao i Škodu Oktaviu FI Ambition sa cijenom od 11.818,18 eura.
Sa druge strane, nešto skromniji je vozni park predsjednika Skupštine koji u svojoj “kolekciji” ima Škodu Oktaviu FI Ambition od 11.818,18 eura, kao i novu Škodu Enyaq 60 sa cijenom od 36.699,17 eura.
Ukupna vrijednost voznog parka samo ove dvije službe kojima rukovode čelni ljudi naše opštine trenutno iznosi 157.075,29 eura.
Iako su pokušali negirati odnosno izbjeći temu o nabavci službenih vozila, putni nalozi objavljeni na sajtu Opštine jasno potvrđuju da su skupo plaćena vozila nabavljena za predsjednika Opštine koji “duži” kako vidimo nešto skuplju verziju Škode sa RS oznakom i predsjednika Skupštine koji je zadužio “skromniju” varijantu koja nije “Rally Sport” model. Oba predsjednika na skupštinska zasijedanja u državnom parlamentu idu upravo ovim službenim automobilima.
Ističem da ulaganje preko 100.000 eura u luksuzna službena vozila djeluje kao čin koji je u suprotnosti s osnovnim principima odgovorne javne uprave. Ovo može stvoriti percepciju da su prioriteti lokalnih vlasti udaljeni od stvarnih potreba građana.
Uspostavljanje luksuznog voznog parka kao simbola moći i prestiža šalje poruku da su lokalni lideri možda više usmjereni na svoje komoditete nego na rješavanje konkretnih problema s kojima se građani svakodnevno suočavaju. Ovakva investicija se dodatno može percipirati kao neosjetljivost prema onima kojima su svakodnevni životni uslovi daleko od luksuza. Dok se javna sredstva koriste za zadovoljavanje luksuznih potreba, postoji opravdano pitanje da li bi ti resursi mogli biti bolje iskorišćeni za poboljšanje lokalne infrastrukture ili pak socijalne zaštite?
Građani Bara zaslužuju jasna obrazloženja o tome kako se troši njihov novac. Vlast mora biti primjer odgovornog ponašanja, a ovakve odluke bez opravdanja samo narušavaju povjerenje između građana i lokalne vlasti. U tom kontekstu, potrebna je veća odgovornost i svijest o stvarnim prioritetima građana.
Investicije poput ove moraju biti strogo opravdane stvarnim potrebama, a ne ličnim interesima ili prestižom, jer je primarni zadatak lokalne vlasti služenje građanima i unapređenje zajedničkog dobra, a ne vlastitog komfora”.
