U čast najvećeg uspjeha barskog fudbala – osvajanja drugog mjesta “Mornara” u prvenstvu i plasmana u evropsku Ligu konferencija, na Bar Infu ćemo u narednih petnaestak dana objaviti niz zanimljivih tekstova, kojim ćemo čitaoce na nesvakidašnji način provesti kroz vijek trajanja kluba.
O nastanku “Crnojevića” i prvoj prvenstvenoj godini možete pročitati u tekstu koji smo ranije objavili, klikom OVDJE, a u prvom u nizu tekstova se dotičemo paradoksalne činjenica da je najpoznatiji barski fudbalski klub u vremenu od nastanka do Drugog svjetskog rata, više utakmica odigrao neformalno, bez obaveza, prijateljski, nego tokom prvenstava Splitskog ili Cetinjskog (Crnogorskog) podsaveza. Biće riječi i o utakmici za koju je čula cijela Jugoslavija.
PRIJATELJSKI, PA KO POBIJEDI…
Učešće barskog “Crnojevića” u svim ligama karakterisalo je često odustajanje i nedolaženje na utakmice.
Nije to bilo čudno, jer su saobraćajne veze Bara i ostatka Crne Gore bile katastrofalne. Igrači su morali dan ranije krenuti iz našeg grada, vozom, kamionom ili brodicom, najčešće bez novca i hrane, a na takva putovanja malo se kome išlo. Sem toga, fudbaleri su bili ljudi koji su imali sopstvene poslove i okupljali se ne previše često za vježbanje ili kakav meč. Prava prilika za fudbalska druženja bila bi ljeti, kad bi neki od klubova dolazili na odmor u obližnje gradove ili bili na proputovanju.
Prijateljske utakmice crnogorskih klubova prilično redovno je bilježila štampa.
Tako je upisano da je “Crnojević” 5. septembra 1926. godine odigrao svoju prvu međunarodnu utakmicu, i to u Skadru, protiv tamošnjeg “Juventusa”, prvaka Albanije. Na putu im se pokvario automobil, pa su morali pješice da nastave i stignu na meč koji su završili bez golova. U revanšu, 19. septembra, Barani su pobijedili 2:0.
Na Pristanu je 1926. godine igrana i međunarodna utakmica sa mornarima dva engleska ratna broda, ali se ona pamti samo po pričama.
„Igrali sa nama utakmicu njihovi mornari. Igrali oni odlično i pobijede nas sa 5:1. Dobro se sjećam nekog njihovog desnog krila. Brz kao strijela, a puca kao iz topa. Spraši on sam meni tri komada. I pored svega, na kraju rekoše da sam odlično branio. Čak vele da sam bio najbolji. Od Engleza dobih zlatnu iglu za mašnu, iako mašnu nikada nijesam nosio. I zlatnu liru englesku mi dadoše. Htjeli, more, da me vode sa njima, ali nije dao sreski načelnik Pekić“, pričao je “Pobjedi” 25. novembra 1983. Jovan Nikočević, tada golman “Crnojevića”.
“Crnojević” je 1926. odigrao i dvije prijateljske utakmice sa beogradskim “BUSK”-om, članom Prve jugoslovenske lige koji se nalazio na pripremama u Sutomoru. U prvoj utakmici bilo je 1:1, da bi u revanšu Barani pobijedili sa 3:1. Posljednji gol opisao je sedamdesetih kapiten “Crnojevića” Andrija Perović: “Naše desno krilo Radovan Radulović, kasnije veteran jugoslovenske avijacije, snažno je centrirao loptu negdje oko jedanaesterca, a ja sam je u punom trku zahvatio prsima i tako unio u gol pored iznenađene odbrane gostiju. Golmanu je ostalo samo da iz mreže izvadi loptu, a meni čestita na rijetko efektnom golu. Prišao mi je i bek BUSK-a i državne reprezentacije Mića Mitrović i rekao – Zaista, veoma lepo”.
U istoj godini zabilježena je i najubjedljivija pobjeda „Crnojevića“. U prijateljskom meču, poražen je tivatski „Arsenal“ sa nevjerovatnih 10:1, a Boško Strugar (docnije proglašen narodnim herojem nakon pogibije u NOB) postigao je šest golova. Avgusta 1926. igrali su neriješeno sa timom Ferijalnog saveza 1:1.
Maja 1931. “Rastislav” iz Ulcinja je kao gost pobijedio “Crnojević” 2:1. Istog mjeseca, igrali su i dvije utakmice sa “NK Zrinjski” iz Tivta. Utakmica u Baru, 17. maja, završila se visokom pobjedom Barana 4:1, a u revanš meču, 24. maja, Tivćani su bili bolji i trijumfovali sa 3:1 (1:0).
U junu 1931. “Crnojević” je igrao prijateljsku utakmicu sa cetinjskim “Crnogorcem”, uz veliki poraz 0:6. U Ulcinju, 16. avgusta 1931. organizovan je meč između “Crnojevića” i ŠK “Crmničanin” sa Virpazara. Završen je s kišom golova u mreži gostiju s one strane Sutormana – 12:0.
Drugog avgusta 1931, prije odlaska u Albaniju (turneja), cetinjski “Crnogorac” je igrao u Baru sa “Crnojevićem” 6:0 (3:0), a pažnju izvještača “Slobodne misli” privukla je utakmica starih rivala, “Crnojevića” i ulcinjskog “Bjelogorca”, krajem istog mjeseca, 4:1 za Barane.
U prijateljskom meču, 17. jula 1932. godine, pobijeđen je “Njegoš” sa Cetinja 4:1, ali je, kako navodi “Zetski glasnik”, tim iz Bara bio pojačan sa šest igrača iz drugih klubova.
Dvije nedjelje kasnije, 2. avgusta 1932. Barani su bili bolji i od jugoslovenskog prvoligaša, beogradskog “BUSK”-a (1:0), iako su za goste nastupila dva reprezentativca, Mića Mitrović i Vojo Bukovac (“Crnojević je dao izvanrednu igru, koja je iznenadila i same Beograđane. Kod Crnojevića su pokazali odličnu igru svi igrači, naročito golman Bato Šikoparija, bek Luka Bulatović i centarhalf Đorđije Begović Čika. Publika je bila zadovoljna. Sudija Perović je sudio odlično“).
U julu 1932. je savladana sa 3:2 Ferijalna kolonija iz Petrovca. Početkom avgusta na svom terenu Crnojević je porazio ekipu Pomorske vojne akademije iz Dubrovnika 3:1 (0:0).
Poslije niza odličnih igara, tim je pozvan na gostovanje u Skadar, gdje su protiv istoimene ekipe igrali 11. septembra 1932. u sastavu: Raspopović, Bulatović, Nikezić, Begović, Pavićević, Delibašić, Tici, Trceta, Kavaja i Drecun. Izgubili su sa 1:0.
Početkom aprila 1933. Crnojević je igrao u Baru prijateljski meč sa ulcinjskim “Bjelogorcem”, poražen je 2:4. Beogradska “Pravda” bilježi utakmicu “Crnojevića” i mornara ratnog broda “Dubrovnik” juna 1934, koja je završila minimalnom pobjedom gostiju sa razarača – 1:0. Posljednja zabilježena prijateljska utakmica bila je 18. jula 1938. na Cetinju. Poraženi su Barani od “Crnogorca” 2:1.
Posebno poglavlje u predratnoj istoriji “Crnojevića” predstavljalo je rivalstvo sa lokalnim rivalom “Orlom”.
Beogradski ugledni list “Vreme” navodi da je “Orao” osnovan u Starom Baru 1938. godine (očigledno je klub u Starom Baru prije 1938. nosio drugo ime). Klub je vodio kao predsjednik znameniti Gligo apotekar (Ricardo Gligo), a igralište je bilo kod crkve Svetog Nikole. Starobarska djeca znala su pjevati: “Crnojeviću što ti bi, Orao ti dade tri, u neđelju još će pet, da osvoji ceo svijet”.
Najbolje lokalne utakmice, sa najviše publike, igrane su za vrijeme ljetnjih ferija. Za “Orao” je nastupao i Dušan Duljo Vukčević, afirmisani fudbaler “Lovćena” i beogradskog “BSK”-a, a za “Crnojević” Kaplan Mustagrudić, poznati član podgoričke “Budućnosti”.
Orao i Crnojević nikada nisu odigrali nijednu prvenstvenu utakmicu, samo prijateljske, za ćef i “peckanje” protivnika.
MAGARCI I “VREME”
Iako je između dva svjetska rata bio gotovo zaboravljen i u zapećku jugoslovenske države, Bar se februara 1938. našao u žiži interesovanja sportske Jugoslavije.
Za to je “kriv” beogradski dnevni list “Vreme”, čiji su većinski akcionari bili članovi porodice, kumovi i bliski prijatelji predsjednika Vlade Milana Stojadinovića (inače prvog počasnog građanina Bara). Poseban uticaj na ovaj dvorski i radikalno-režimski list je imao premijerov brat i narodni poslanik Dragomir Stojadinović, koji je postavljen za direktora decembra 1935.
“Vreme” je pokrenuto još 1921. godine u Beogradu, a braća Stojadinović su se potrudili da ga podignu na evropski nivo. Podignuta je zgrada u Dečanskoj ulici, u kojoj je smještena redakcija i štamparija preduzeća, najmodernija na Balkanu, a oprema je nabavljena iz SAD i Njemačke. Postojalo je za to vrijeme impresivnih 18 telefonskih linija, saradnici su zauzimali prostorije u suterenu, prizemlju i prva četiri sprata.
Upravo u takvom časopisu, dok je urednik bio Đorđe Pecarski, objavljena je 25. februara 1938. godine, u rubrici “Jedan čas razonode”, senzacionalistička vijest, o kojoj se danima pričalo. Naslov je bio “Magarci jurnuli na igralište i prekinuli futbalsku utakmicu”.
Članak je dat u originalu:
Pre dva dana u 15 časova na igralištu JSК „Crnojevića” u Baru, održana je prvenstvena utakmica između s. k. „Arsenala”, prvaka banovine i j.s k. „Crnojević”. Uprkos velikom vetru utakmica je održana uz brojno učešće i interesovanje publike.
Rezultat je 7:0 u korist „Arsenala” ali sama utakmica bila je manje važna koliko ono što je posle toga sledovalo.
Na opšte iznenađenje u toku drugog poluvremena, u sav trk i sa rikom upalo je na igralište troje magaradi koja su bila na ispaši u blizini igrališta.
Magarci, pomešani sa igračima, napravili su pravu zbrku na igralištu, tako da je sudija, nešto od rike i trke magaraca, a nešto od vike publike i navijača, morao dva puta da obustavi igru.
Zgranuti igrači, na samom igralištu, našli su se u čudu i prsli u smeh, obustavivši igru dotle dok revnosni opštinski stražar Brajović ne uspe da odagna magarce sa igrališta.
Najinteresantije je to da je jedan od magaraca, jureći po terenu, sasvim slučajno gurnuo loptu u gol. Naravno sudija ovaj pogodak nije mogao da prizna, i to zbog propisa pravila. Inače, njemu se to toliko svidelo da bi rado taj gol priznao…
Ova nezapamćena senzacija na igralištu podvlači se kao uzrok što je Arsenal izgubio još jedan ili dva gola.
