U Gradskoj biblioteci i na talasima Radio Bara promovisana je druga knjiga Stefana Đukića „Partija pasijansa“.
O Đukićevoj knjizi u biblioteci govorili su novinar i pisac Balša Brković i autor.
„Ovo je sjajna knjiga. Stefan je uspio da nađe pravu formu, 52 teksta, kao 52 karte. Eseji se otvaraju kao pasijans, a upravo je pasijans metafora složenosti svijeta. Čekate da se tekst otvori u svakoj priči. I tako do kraja knjige. A svaki tekst je jedan mali kosmos za sebe“, rekao je, pored ostalog, Brković.
On je kazao i da je jezik gospodar svijeta, na šta se autor nadovezao da je jezik svima dat, kao karta od pasijansa.
„Riječi nama upravljaju više nego mi njima. Ponekad i nismo svjesni moći koje jezik ima“, naglasio je Đukić, dodajući da „svi dobijamo iste karte, ali ne upotrebljavamo ih na isti način. Ovo je moj slučajni pasijans koji se baš ovako odvijao.“
A u „Promenadi četvrtkom“ Radio Bara, pročitana je Đukićeva priča „Šta je meni Bari?“
Autor je istakao da mu je to možda jedna od najboljih priča. U njoj, pored ostalog, stoji: „Odjednom, grad Bar koji nikada nije imao pomorsku tradiciju, ima u sebi direktan prozor u svijet, odjednom je inostranstvo, Zapad (za kojim se nije težilo na isti način na koji se teži danas, ali se nije ni ignorisao) udaljen svega par sati, odjednom se Jadransko more može prekoračiti istom lakoćom kao što je to učinjeno sa drugom velikom površinom u barskoj opštini – Skadarskim jezerom. Svetac je plovio na svojoj ruti Bar-Bari tri puta sedmično ljeti, a jednom zimi putujući 8 sati, u pola brzine, kako bi dolazio na odredište u jutarnjim časovima. Brod je primao 650 putnika, 100 vozila a imao je u sebi restoran, bar, pa čak i kazino. Sve ovo učinilo je da generacijama kojoj je pripadao i moj otac odlazak do Barija postane zanimacija koju su mogli priuštiti jednom u par mjeseci, ako ne i češće (palupska karta, bez kabine, bila je nekih 50 evra u današnjem novcu). Dešavalo se da čitava društva odluče oko 8 naveče da se, umjesto u lokalnu kafanu zapute na brod i provedu dva dana pijući i kartajući se, uopšte ne koristeći priliku da se iskrcaju u Italiji. Ako ste, kojim slučajem, poznavali nekog iz posade, ili je neko iz vaše porodice bio zaposlen u Prekookeanskoj plovidbi (firmi koja je gazdovala feribotom) onda ste vjerovatno češće išli u Bari nego do Podgorice, a u kući ste više konzumirali italijanske od jugoslovenskih proizvoda. Čitav taj uticaj bio je toliki da Bar više nije bio anti-Bari nego upravo linija Bar-Bari-Bar…“
Jedno od poglavlja u knjizi zove se „Da sam ja Maradona“, što je, neizbježno isprovociralo priču o fudbalu i sportu uopšte. Zaključeno je da je uticaj sporta nemjerljiv i da je taj uticaj počeo tek u 20. vijeku, jer „jer nijedno svjetsko prvenstvo u bilo kojem sportu nije održano prije 20. vijeka.“
Stefan Đukić je rođen 1986. godine u Baru, gdje je završio osnovnu i srednju školu. Diplomirao na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Beogradu, na odsjeku Filozofija sa temom „Pojam razvoja u Hegelovoj filozofiji istorije”. Radio je kao profesor filozofije, etike, građanskog obrazovanja i istorije religije. Objavio je knjigu putopisa „Između polova”. Kao kolumnista i esejista, trenutno piše za portal „Velike priče” i magazin „Nedeljnik”. Ranije je objavljivao za „RTS Oko”, dnevne novine „Vijesti” te na mnogim internet portalima. Aktivan je kao analitičar i komentator savremenih političkih zbivanja u Crnoj Gori i regionu. Autor je dokumentarnog filma „Šta ljevica želi”, vodio je emisiju na Radio Baru „Glasom protiv negativnog”, bio je jedan od autora političkog podkasta „Sve po spisku”… Posvećen je građanskom aktivizmu, sa posebnim naglaskom na teme direktne demokratije, ekologije i pacifizma.
