Gost festivala „Barski ljetopis“ sinoć je, u okviru književnog programa, bio Petar Peca Popović, renomirani novinar, publicista i muzički kritičar, po mnogima jedna od najvažnijih ličnosti jugoslovenske urbane kulture.

Veče pod nazivom „Priča o tome kako sam…“ bila je jedinstvena prilika za upoznavanje publike sa čovjekom koji je život posvetio jugoslovenskom rokenrolu i čije su aktivnosti, u novinarstvu, diskografiji, organizaciji koncerata ili funkcionisanju rock scene, ostavile neizbrisiv trag. Na sceni ispred Doma kulture, Popović, koji je u Baru boravio prvi put, pričao je o svom životu, karijeri, saradnji sa svjetski i regionalno poznatim muzičarima, dok ga je publika sa izuzetnom posvećenošću pratila i aplauzom nagrađivala njegove mudre i duhovite izjave.

Program je moderirao Željko Milović, podsjetivši na početku, između ostalog, da je Popović prvi tekst objavio aprila 1967. godine u nedjeljniku „Gong“, te da je bio glavni urednik dva najtiražnija lista u istoriji jugoslovenske muzičke periodike – „Džuboks“ 1977/78. i „Rock“ 1982-86, u kući „Politika“ učestvovao u pokretanju magazina „Intervju“ , „Rock“ i „Sportski žurnal“, bio prvi muzički urednik prvog muzičkog radija u SFRJ, autor najduže dokumentarne rock serije TV Beograd „Rokumenti“, urednik „Zvezdine revije“, radio za UN i EU…

Popović se osvrnuo na period kada se kod nas pojavila „urbana, drugačija muzika“, što se vezuje za koncert na kome je čuveni Đorđe Marjanović skinuo sako i bacio ga pred publiku uz odvajanje mikrofona od stalka.

„Kad sam vidio Marjanovića na koljenima, znao sam da će to biti moj budući poziv, da budem blizu muzike, da ono što doživim pokušam da objasnim mojoj generaciji i onima koji to ne razumiju“, pojasnio je Popović, dodajući da je tri godine kasnije, u Glazgovu, vidjevši na željezničkoj stanici izlazak grupe „The Beatles“, „zapušenu“ ulicu i čuvši vrisku, znao da je „morao da se zadesi na tom mjestu, u to vrijeme“. Podijelio je utiske sa prve Beogradske gitarijade, januara 1966. godine, koja je bila prvi „krik“ drugačije Jugoslavije, navodeći da su u prvom redu tada sjedjeli Dušan Makavejev i Dobrica Ćosić. Osvrnuo se na prelazak sa Drugog na Prvi program Radio Beograda uz emisiju „Veče uz radio“ i na velike studentske demonstracije 1968. godine u Beogradu. Tada je pohađao Desetu beogradsku gimnaziju na Topčiderskom brdu koja je, naglasio je, „iznjedrila pet glavnih urednika ’Politike’“. Zbog učestvovanja u studentskoj pobuni dobio je pendrek po leđima što je njegov otac prokomentarisao sa: „Tako ti i treba kad hoćeš revoluciju!“

Popović je, prema riječima Željka Milovića, imao talenat da prepozna talenat kod mladih.

„Veoma je važno podmetnuti svoje ime i prezime kao garanciju da bi neko ušao prvi put u studio, da bi mu se snimak našao u diskografskoj kući“, kazao je Popović, navodeći neke od onih čiji je potencijal na vrijeme zapazio i koji su prve ploče snimili zahvaljujući njemu – „Yu grupa“, „Korni grupa“, „Dah“, „S vremena na vreme“, „Pop mašina“, „Smak“, „Zdenka Kovačiček“, „Bijelo dugme“…, a priču je nastavio detaljima vezanim za početke saradnje sa Borom Đorđevićem, Goranom Bregovićem i Zdravkom Čolićem.

„Zdravka sam gledao prvi put 1969. u Skenderiji, kad je pjevao u ‘Ambasadorima’ i zapamtio ga kao lijepog momka, a upoznao sam ga septembra 1971. kad je došao u ‘Korni grupu’. Oktobra 1971. u Domu sindikata je bila svečana priredba, a pjevao je pjesmu koju je Kornelije Kovač napravio na stihove Vaska Pope. Radilo se o tako dramatičnoj interpretaciji, a za njega se govorilo da nije za ‘Korni grupu’. Složio sam se da nije za to, ali da zato jeste za veliku biografiju, što je i dokazala činjenica da je postao velika zvijezda i pored toga što je na Pjesmi Evrovizije zauzeo pretposljednje mjesto“, kazao je Popović.

U osvrtu na odnos sa Branimirom Štulićem, Popović naglašava da je Džoni u svoje četiri najvažnije muzičke godine uradio sve što je trebalo da uradi.

„Promijenio je odnos prema muzici, uz potenciranje na pravu da se bude svoj čovjek u tom poslu kroz poruku: ’Ja finansiram svoju revoluciju, ja odgovaram za svoju revoluciju’“, istakao je Peca Popović. Govorio je i o razlogu zašto je stao iza „Tutti Frutti Balkan banda“, a zatim i iza Zlatana Stipišića (Džibonija), ustvrdivši da „niko bolje od njega ne radi to što radi na prostoru bivšeg zavičaja“, te da mu „to polazi za rukom jer radi bahato, a to podrazumijeva zahtjevnost u smislu angažovanja najboljih svirača koji će njegovu ideju najbolje interpretirati“. „Ploča se snima za vječnost, knjiga se piše za vječnost, slika se stvara za vječnost, film se pravi za vječnost“, poručio je Popović.

Jedan od emotivnijih trenutaka večeri bilo je i sjećanje na velikana muzičke scene Arsena Dedića za kojeg je Popović rekao da je umio da govori umjesto drugih, te da ih je ohrabrivao da budu svoji, da se ne stide osjećanja. Dotakao se i Koncerta za Palestinu u organizaciji SUBNOR-a, na kojem je svirala „Riblja čorba“, posebno izdvajajući momenat kad se na sceni pod maskom pojavio Carlos, najtraženiji svjetski terorista i serijski ubica, a što je kasnije saznao. Simpatična je bila priča o prvom susretu sa Antonijem Pušićem Rambom, koji je u njegov život ušao nakon što su zamijenili istovjetne „Borovo“ patike, jer su jednog žuljale a drugom bile velike. Nazvao ga je „mudracem“ i „vanserijskim gitaristom“.

Sa posebnom emocijom je govorio o Margiti Stefanović, kao izuzetno pametnoj i svestranoj članici grupe „EKV“, „koja je prepoznata kao naša Nico, a koja je uz Iva Pogorelića bila najtalentovanija klinka u osnovnoj i srednjoj muzičkoj školi u Beogradu“. Podsjetio je da je Margita dobitnica svjetske nagrade iz arhitekture za najakustičnije zdanje u Japanu, kao i da je jednom prilikom, povodom Dana ljudskih prava, uz mnoštvo rock muzičara, na njegov predlog svirala Šopena i zaplakala.

Dok je Popović bio urednik PGP RTB-a, ta diskografska kuća je postala jugoslovenski šampion u objavljivanju licencnih izdanja, na šta je, rekao je, posebno ponosan. Bili su prvi u svijetu koji su objavili albume „Wonderful life“ (Black), „Stop“ Sam Brown i „Senza una donna“ (Zucchero). Popović je dao da se objavi i najduža long play ploča u istoriji diskografije, Stingov dupli album prebačen na samo jedan vinil – 63.48 minuta, „koji je zbog načina izrade ploče morao biti štampan u Berlinu“.

Zaključio je da je čežnja za slobodom, žudnja da čovjek bude ono što jeste i da ne mora da se kamuflira u nešto što nije, smisao onoga što je njemu muzika donijela.