Psi lutalice odavno su dio naše svakodnevice, samo što ih svi ne doživljavamo na isti način. Jedni se trude da ih nahrane i zaštite, drugi ih se plaše i žele da ih sklone sa gradskih ulica. I svi su, na svoj način, u pravu.
Ljubitelji životinja, a u Baru ih zaista ima, trude se da ih nahrane, sterilišu, liječe… Međutim, broj pasa je veliki i ovaj problem se ne može riješiti bez finansijske pomoći i adekvatnog, ograđenog prostora u kome bi ove životinje boravile.
Da se dosta ljudi plaši pasa, potvrđuju i iz Komunalne policije, jer se njihovom kol centru svakodnevno javljaju građani koji traže da se ovaj problem riješi. Međutim, osim u slučaju da je potrebna asistencija pri eutanaziji agresivne životinje, ova opštinska služba nema nikakvih ingerencija. Oni ističu da veći problem nastaje kada se psi hrane ispred ulaza pojedinih zgrada, jer postaju teritorijalni i “brane” svoj teren.
Prema riječima dr Ljiljane Jovićević, epidemiološkinje u HES-u Bar, od početka godine do 28. aprila zabilježen je 71 ujed životinja, najviše pasa – 66, što je otprilike na prošlogodišnjem nivou. Procedura je, objašnjava ona, takva da se pacijenti obično jave izabranom ljekaru ili Službi hitne medicinske pomoći. Prepisuju im se antitetanus i antibiotik po potrebi, a u HES-u se, zavisno od slučaja, prepisuje i antirabična zaštita.
PR Osnovnog suda u Baru, sudija Tamara Spasojević, saopštila je da je, tokom 2019. i 2020. godine Osnovnom sudu u Baru protiv Opštine Bar i Komunalne djelatnosti d.o.o. podnijeta 261 tužba. koje se odnosi na ujede pasa, odnosno odštetne zahtjeve, a da je riješen 221 predmet. Ona je za Radio Bar i Bar Info objasnila da je sud dosuđivao odštetu u prosječnom iznosu od 500 eura.
Nije teško izračunati da je vrijednost ovih odštetnih zahtjeva više od 100.000 eura, a svi idu na teret lokalne samouprave.
Opština Bar je u više navrata pokušala da ovaj problem riješi, ali je na svaku lokaciju za azil bilo primjedbi. Posljednja koja je za tu svrhu određena je Kufin.
Ljubitelji životinja, poučeni primjerima iz najbližeg okruženja, plaše se da ni azil neće biti rješenje, jer te institucije vide kao mučilišta i zatvore za životinje. Zato bi možda bilo korisno kada bi bio osmišljen neki vid privatno-javnog partnerstva, da azil ne bude preveliko opterećenje za opštinski budžet. Od koristi bi možda bio i fond koji bi se punio od kazni nesavjesnim vlasnicima koji pse i mačke ostavljaju na ulici.
“Ne pomaže novac, kad gledaš da tvoje dijete prima vakcinu protiv bjesnila, niti kada se plašiš da izađeš ispred zgrade,” objašnjava sugrađanka čijeg su sina lutalice dva puta ujedale.
