Nenad Šoškić, vajar po svom umjetničkom obrazovanju, usmjeren je na istraživanje graničnih formi ovog vizuelnog medija i djelovanje u proširenom medijskom polju prostornih instalacija i ambijenata, uz uvođenje kontekstualnosti i dijaloga sa aktuelnim društvenim temama i odnosima, pogotovo mas-medijima, informacijama i vijestima.
Razvijajući koncept sa stanovištem u analizi i propitivanju uloge mas-medijske kulture danas, brzine protoka informacija, njihovog neselektivnog plasiranja i konzumerskog vrednovanja, otvara niz pitanja o savremenom društvu i načinu njegovog funkcionisanja. Seriju radova posvećenih ovoj temi razvija prvo u SAD-u, u galeriji MANA u Njujorku, u organizaciji „Mana Contemporary“, a zatim na prestižnoj manifestaciji “Art Basel” u Majamiju, izložbom pod nazivom „Transformation“. Podstaknut na istraživanje društvenopolitičke i kulturne uloge koju imaju svakodnevne vijesti, njihove frekventnosti i, istovremeno, prolaznosti u SAD-u, nastavlja serijom pojedinačnih radova i samostalnih izložbi u Crnoj Gori, prostoru sopstvenog okruženja, kao i regionu (Novi Sad, Sarajevo, Zagreb…)
Izložbu u Novom Sadu koncipira kroz site-specific instalaciju sastavljenu iz tri segmenta koji se međusobno nadopunjuju, kreirajući idejno jedinstvenu postavku. Pojedinačni elementi umjetničkog djela vode aktivni dijalog sa prostorom postavke, mijenjajuću očekivani odnos prostorija i uobičajeni način kretanja posjetilaca kroz njega, uključujući ih aktivno u komunikaciju i interakciju sa izmijenjenim ambijentom. Ovaj specifični odnos publike i umjetničkog djela, čini važan segment savremene umjetničke prakse, koja ističe značaj hipermedija, odnosno komunikacije, kontakta, prenošenja, transmisije, recepcije i povezanosti posjetioca i umjetničkog djela, kroz perceptivna iskustva koja prevazilaze osnovni vizuelni doživljaj drugim čulnim saznanjima.
Kako izložbeni prostor Galerije S Muzeja savremene umjetnosti Vojvodine, u svojoj osnovi ima geometrijsku formu meandra, te zahtijeva specifično cik-cak kretanje u okviru tri, donekle, odvojene prostorne cjeline, autor je postavio pitanje mogućih načina komunikacije unutar njega, istražujući šta je tipično i očekivano, a šta bi bio izazov, prekid i prepreka u njemu, neophodna promjena koja bi otvorila nove putanje i situacije. U duhu situacionističke teorije neočekivanog zaokreta, prostor je animirao u obrnutom poretku od uobičajenog kreirajući vertikalni koridor od zidova-novina u prvom, ulaznom prostoru. Svojevrsna zavjesa od papirnih zastora se prilikom kretanja publike unutar njene konstrukcije blago pomjera pri čemu proizvodi suptilni zvuk šuštanja. Prostor je poprimio utisak zatvorenog hodnika, lavirinta kroz koji se mora proći kako bi se stiglo do narednog segmenta, iz kojeg dopire novi zvuk. U pitanju je proces traženja… potrage za istinom u zbrci informacija i podataka. Novinski listovi su spojeni u trake i prefarbani bijelom bojom, vidljivost sadržaja je smanjena i gubi se u efemernom prostoru, nalik imaginarnom svijetu virtuelnog bijelog prostora – void-a, u kojem se susreću realnost i fikcija. Autor postavlja pitanje iracionalnog, mjesta susreta sa samim sobom, vjerodostojnosti sadržaja i njegovog kritičnog sagledavanja.
U drugom segmentu izložbe pozicionirani su formalno masivniji elementi od prethodnih, takođe postavljeni kroz međusobni, kao i dijaloški odnos sa publikom. Inicirajući kretanje vazduha ventilatorom, jedan od objekata na zidu formira zvuk od ritmičnih pokreta, blagih udaraca, na prvi pogled nepomičnih metalnih fragmenata za monumentalnu tablu, osnovu za koju su pričvršćeni. U pitanju su aplicirana slova izrezana od otpadnog metalnog materijala, različitih limenki sakupljenih duž puteva u Crnoj Gori kojima se autor svakodnevno kreće, prikaza sopstvenog okruženja čiju prirodu pojedinci shvataju olako bezobzirno je zagađujući. I dok ventilator pokreće slova koja svojim oscilacijama kreiraju specifičan šum, posjetilac može da iščitava novinske naslove i reklamne slogane, spojene u jedinstven, kontinuirani tekst, bez prekida i pauze, koji naglašava kakofoniju i agresivnost urbane svakodnevice kojoj smo izloženi. Mnogostrukost informacija, zbrka događaja i poruka koje nam se nameću sa ekrana, novina i bilborda, koje nas preplavljuju, a koje ukazuju na prolaznost podcrtanu rekontekstualizacijom odbačenih limenki.
Objekat postavljen na suprotnom zidu konstruisan je od spojenih masivnih, ravnih metalnih ploča, ispoliranih toliko da asociraju na ogledala. U njihovom gornjem polju, nanizane su ishabane zaštitne rukavice koje je autor koristio tokom manuelnog izvođenja, realizacije radova prisutnih na izložbi. Uvođenje sopstvenog predmeta (iskustva) ukazuje na element ličnog prisustva umjetnika, koji signalizira i na povremeni autobiografski katakter umjetničke prakse Nenada Šoškića, vidljiviji u nekim drugim umjetničkim cjelinama, kao što je njegov nedavni koncept sastavljen od figura i fotografija istorijskih uzora, osobnih prijatelja i porodice (fali mi naziv rada). Čini se kao da u haotičnosti gradskih impulsa i informacija, autor želi da naglasi važnost personalnog prostora, sopstvenog slojevitog identiteta nagovještenog i odrazom posjetilaca ili mogućom samospoznajom u izloženom “ogledalu”.
Poslednji segment rada, može istovremeno biti i početni impuls postavke. U pitanju je spoj starijih i novih radova, iz serije nastale u SAD-u od dnevnih novina New York Times i novijih realizovanih u Crnoj Gori od Pobjede. Sastavljeni su od poprečnog presjeka presovanih novinskih listova postavljenih kao masivne ploče na zidu ili u novijoj formi manjih i većih spiralnih objekata, koji kao da naglašavaju kontinuirano kretanje i cikličnost pojava i odnosa od kojih su konstituisani. Blaga odstupanja u tonalitetu papira, kreiraju dinamičnost kompozicije i u formalnom, likovnom smislu, generišući međusobni dijalog svijetlijih i tamnijih površina (lejera). Slojevite strukture “remete” istaknuta slova i brojevi postavljeni na njima, sa statističkim podacima o brojčanoj zastupljenosti određenih riječi, kao što su: love, art, kunst, ljubav, sreća, emocija, umjetnost, dobro, lijepo, riječ i sl. u korišćenim novinskim tekstovima.
Akcentovani znakovi naglašavaju važnost sadržaja umjetničkog dela, kubusa (mase) informacija od kojih su strukture sačinjene, a čija percepcija zavisi od načina prenošenja i samog posmatrača. U pitanju su egzaktni podaci koji čine rezultat prethodnog istraživanja autora, da riječi koje je izdvojio kao značajne za dobrobit jednog društva čine ukupno tek dva posto teksta, čime propituje narativ našeg socijalnog okruženja i kulture življenja.
Koliko su danas informacije istinite, koliko relativne, kako se i sa kojim ciljevima formiraju, kolika je njihova manipulacija i zloupotreba, pitanja su koja postavlja Nenad Šoškić, kao i kako se i na koji način od njih odbraniti, kako ih kritički sagledati i humanistički shvatiti. Svojim koceptom Transformacija nastavio je sa razvojem umjetničke prakse zasnovane na primjeni aspekata iz sopstvenog socijalnog okruženja, autobiografskog konstrukta i aktuelnog društvenopolitičkog diskursa, korišćenjem univerzalno razumljivog jezika savremene umjetnosti, uz upotrebu fragmentacije, repeticije i svedenosti estetskog izraza.
Nenad Šoškić je rođen 1970. godine u Baru, Crna Gora. Diplomirao je na Fakultetu likovnih umjetnosti na Cetinju 1994. godine, završio postdiplomske studije 1996. godine na Fakultetu likovnih umjetnosti u Beogradu, Srbija. Profesor je na studijskom programu Vajarstvo, Fakulteta likovnih umjetnosti na Cetinju. Od 2008-2014. godine je bio dekan Fakulteta likovnih umjetnosti na Cetinju. Od 2014. godine obavlja funkciju poslovnog direktora Centra savremene umjetnosti Crne Gore u Podgorici.
Svoju umjetničku aktivnost započeo je učešćem na značajnim vizuelnim manifestacijama kao što su: I Bijenale mladih, Vršac (1994), Cetinjsko bijenale, Cetinje (1994, 1997), Trijenale skulpture, Pančevo (1997), kao i izložbama u umjetničkim institucijama nekadašnje Jugoslavije. Učesnik je mnogih izložbi savremene umjetnosti Crne Gore u inostranstvu, a poslednjih godina bilježi značajne umjetničke projekte u SAD-u i Italiji. U javnom prostoru Crne Gore postavljeno je nekoliko njegovih skulptura. Dobitnik je nagrade Crnogorske akademije nauka i umjetnosti (2004), nagrade Milunović – Stijović – Lubarda, Tradicionalna izložba ULUCG, Podgorica (2000) i dr.
