Novo socijalističko društvo, nakon 1945. propagiralo je fizičku kulturu u svojstvu najbitnijeg sredstva masovne brige o zdravlju, a kulturu i umjetnost kao stub moralne čvrstine naroda.
Izraz “fiskulturna aktivnost” podrazumijevao je sportska i sletska dešavanja masovnog karaktera kojima su bili obuhvatani omladinci u školama i studenti. I mlade žene su naročito podsticane da se uključe, jer je za njihovo bavljenje postojao još jedan, poseban razlog – fiskulturne aktivnosti olakšavaju porođaj i oporavak nakon njega, objašnjavalo se tada. Žene masovno učestvuju u fiskulturi, ali u sekcijama i klubovima ih nije bilo puno. U Baru nije ni bilo ženskih sportskih klubova, samo muški i mješoviti.
Nakon Drugog svjetskog rata, među omladinom najrasprostranjenije sportske discipline bile su one za koje nije trebalo imati mnogo opreme – atletika, gimnastika. streljaštvo… U Baru je 8. juna 1948. godine održano regionalno prvenstvo u lakoj atletici i streljaštvu. Od Baranki prva je u trci na 1000 metara bila Božana Brajović (AK “Tempo”), kao i u skoku uvis. Senka Krcalović je bila prva u bacanju granate.
U Igalu je novembra 1949. održano takmičenje primorja u streljaštvu. U disciplini “ženska meta” dominirale su Baranke – prva Senka Hajduković, druga Danica Mašović, koja je u narednim godinama bila ubjedljivo najbolji predstavnik Bara u ovom sportu.
I gimnastika je bila popularna kod omladinki – najbolje su bile Branka Đuričković, Jovanka Popović, Gordana Leković, Branka i Ljubica Veljković… Narednih gotovo trideset godina, Baranke su (ne računajući školska takmičenja) bile uključene jedino u klubove koji su bili mještoviti, i takmičile se pojedinačno, u karateu, stonom tenisu (u Bar je ovaj sport donijela Dušanka Novićević, profesorka fizike prvoj generaciji maturanata Gimnazije u Baru), atletici, plivanju…
Što se tzv. osnovnih sportova tiče, Bar se probudio tek nakon selidbe centra grada na Topolicu. Ženski košarkaški klub “Mladost” osnovan je 1974. godine; Ženski rukometni klub “Mornar” oktobra 1984. je odigrao prve utakmice, a Odbojkaška sekcija OŠ “Anto Đedović” prerasla u ŽOK “Mornar” 1985. godine. Prvi ženski fudbalski klub “OFK Bar” je osnovan tek 2003. godine kao nastavak fudbalske sekcije u Gimnaziji.
ŽKK “Mladost” 1979/80. 
ŽOK “Mornar”, 1985.
Tzv. masovno prosvjećivanje realizovano je nakon Drugog svjetskog rata kroz široku mrežu predavanja i priredbi, te pokretanjem Narodnih univerziteta, gostovanjem pokretnih bioskopa i osnivanjem podružnih odjeljenja biblioteka i čitaonica. Početkom 1947. u barskom srezu je djelovalo čak 11 kulturno-prosvjetnih ekipa koje su pripremale priredbe. Žene su bile ravnopravan, često i dominantan dio kulturnog amaterizma.
Muzičko-scenskim komadima redovno su proslavljani prigodni datumi socijalizma, NOB-a i revolucije, a novine bilježe zapaženu ulogu Džemile Babović koja je pjevala solo pjesme. Praksa organizovanja prigodnih manifestacija u tu svrhu je nastavljena sve do devedesetih, a ženske članice hora KUD “Jedinstvo” imale su istaknutu ulogu na scenama u Baru, ali i na gostovanjima širom Crne Gore i Srbije, naročito sopran Vinka Demirović.
Od 1950. godine trinaest kulturno-prosvjetnih društava, dva kulturno-umjetnička društva i dvije folklorne grupe Sreza barskog takmičilo se na opštinskim smotrama foklora, kvalifikacionom koraku ka republičkom nivou. Na prvoj takvoj smotri najbolje je bio KUD iz Dobre Vode, a pojedinačno Ana Vukčević iz iste trupe. Folkloraši i folklorašice iz barskog Sreza su se nadmetali širom Jugoslavije, a sredinom osamdesetih broj mladih koji su se pronašli u narodnim igrama bio je toliki da su u KUD “Jedinstvo” i KUD “Luka Bar” morali oformiti nekoliko postava / grupa, zavisno od godišta i kvaliteta.
Prvu pozorišnu predstavu na Pristanu upriličila je aprila 1946. godine Kulturno-umjetnička grupa iz Bara, prikazavši Gogoljevog “Revizora”. Kulturna grupa pri Mjesnom sindikalnom vijeću Novi Bar izvela je jula iste godine Nušićevu komediju “Svet”, u režiji Vjere Mitrović.
Juna 1954. godine, inicijativom Savjeta za prosvjetu Sreza barskog, kulturnih i javnih radnika i Gradske opštine donesena je odluka da se osnuje stalno amatersko pozorište pri KUD “Jedinstvo”. Iako je radilo u veoma nezavidnim uslovima, od 1955. je po sezoni izvodilo tri do četiri programa. Od žena koje su činile pedesetih glumačku postavu trupe, uz prilično redovne nastupe na Pristanu, u Starom Baru, Virpazaru i Ulcinju, najupečatljivije su bile Vidosava Jovanović, Branka Dujović, Milica Ratković, Dobrila Popović, Olga Cvetinović, Radmila Vukotić, Dara Vlahović…
Početkom osamdesetih, dramska sekcija KUD-a doživljava zvjezdane trenutke, u vodećim rolama su Mirjana Spičanović, Dragana Crnčević, Slavica Milenković, Jasmina Ivanović, Suzana Jovanović, Zorica Vukmanović, Hermina Krnjić, Slavica i Maja Labović…
Biljana Milašević na “Crvenim košuljama”, 1977.
Iako se još sredinom XX vijeka znalo za samouku pjesnikinju Novku Pavićević (čija je knjiga objavljena posthumno, 1987), tek u januaru 1950. godine je otpočeo rad “Kluba početnika na književnom polju”, a u aprilu organizovano prvo književno veče na Pristanu. Do prvih javnih objavljivanja radova pjesnikinja iz Bara trebalo je da prođe gotovo 30 godina. Književni klub “Bar” osnovan je u decembru 1977. godine, prvi “Izbor radova” štampali su u aprilu 1978. godine, a u junu 1979. godine je izašla prva skupna knjiga poezije u Baru – “Vertikale”. Među mladim autorima koji će obilježiti jedno vrijeme cvjetanja književne scene u primorskom gradu bile su tada i Biljana Milašević, Slavica Milenković, Dijana Vukotić, Zorica Vitas, Draginja Pavićević. Prva žena iz Bara koja je samostalno objavila poetsku zbirku bila je Milica Vukmanović, tek 1990.
Pop/šlager muzika je u Baru započela život 1953. godine, kada je formiran tzv. Zabavni orkestar, koji je funkcionisao nekoliko godina. Ova hotelska kapela svirala je subotom i nedjeljom uveče, ljeti i zimi u restoranu “Obala”. Često su članovi orkestra pratili pjevačice i pjevače koji su imali gažu, a od domaćih solista sa njima su nastupali kao vokali Nija Karađuzović i Vinka Kestner (udata potom u Baru, za Mikija Jelenića), tada poznata pjevačica Radio Titograda. Upravo je Vinka, marta 1965, kao žiteljka našeg grada, učestvovala na prvom Festivalu mladih crnogorskih kompozitora, u bašti titogradskog kina Kultura.
Mlade Baranke su prva muzička iskustva sticale na omiljenom lokalnom takmičenju Prvi glas Bara. U šezdesetim je, po sjećanjima savremenika, zablistala Keka Simonović, u sedamdesetim Snežana Tošković, Ljiljana Jelenić, Ljiljana Marković, Marina Nejasmić, Dragica Nanica Šćepović…
Zora Vitas pjeva na Omladinskoj radnoj akciji “Sava”, 1976.
Sredinom sedamdesetih, u talasu “novih, svjesnih omladinki” koje su se bavile muzikom naročito se isticala Zora Vitas, tada žiteljka Bara, kasnije poznata beogradska jazz pjevačica.
Prva vokalna solistkinja iz Bara koja je napravila karijeru van lokalnih okvira bila je Emina Čivović. Marta 1988. je pobijedila na Prvom glasu Bara, a docnije je kao Ema, odnosno Nina, sama ili sa bendom “Mačak u čizmama” ostvarila solidan uspjeh u Novom Sadu i Beogradu.
Prve godine sedamdesetih donose Jugoslaviji, pa i Baru, mnogo veći stepen sloboda nego u ranijim dekadama. Grad se otvara svijetu, naročito zahvaljujući otvaranju velikog broja hotela u koje su organizovano dolazili turisti iz zapadnih zemalja, koji su sa sobom donosili dah drugačijih svjetonazora. Bitno je bilo i puštanje u saobraćaj drumske žile kucavice primorja Herceg Novi – Bar, željezničke pruge Nikšić – Bar i Gata 2 barske Luke (sve istog dana, 29. novembra 1965), a najznačajniji događaj, koji je neposredno uticao i na proboj pop kulture i načina odijevanja, te življenja uopšte, bilo je otvaranje redovne feribot linije Bar – Bari, 24. jula 1965. godine.
Crnu Goru i Bar u sedamdesetim karakteriše ubrzani privredni rast, a samim tim i promjena u načinu života, ne samo u gradskim, već i u vangradskim područjima. Važan doprinos tome je otvaranje pruge Beograd – Bar 29. maja 1976, ali i konačan završetak Luke Bar, sa kapacitetom od pet miliona tona, što je omogućilo upošljavanje više od hiljadu radnika raznih profesija. Od sredine sedamdesetih, mladi u Baru počinju da “hvataju voz” urbanog momenta u Evropi i svijetu, te se sa zakašnjenjem od nekoliko godina održava u Domu kulture Pop parada, prvi skupni koncert crnogorskih rock bendova, a značajan broj djevojaka vizuelno baštini post-hippie revival i šarenilo flower-power perioda.
Bar početkom sedamdesetih dobija i miss Crne Gore. Na takmičenju za ljepoticu godine pobijedila je Nada Dabanović, učenica iz Bara, a njena vršnjakinja Bosiljka Krivokapić bila je druga pratilja.
Konačan korak ka emancipaciji žena Bara dolazi u osamdesetim godinama XX vijeka, nakon što su fakultete dovršile djevojke koje su se rodile tokom rata ili u prvim poslijeratnim decenijama.
Žene tada počinju da zauzimaju pozicije na višim kotama u hijerarhiji radnih organizacija (najznačajniji primjer je Marija Stanišić, koja je postala trademark trgovačkog giganta “Izbor”), u samom vrhu političkog i partijskog života grada i republike, počinju da se bave tipično muškim poslovima… Najznačajnije ime u Crnoj Gori, u oblasti maslinarstva, postaje dr Ksenija Miranović.
“Barske novine” i drugi lokalni mediji bilježe tako životne i poslovne priče Ljiljane Đinđinović – prve novinarke Radio Bara (iako je prva novinarka bila još juna 1972. za list “Luka Bar” – Veroslava Vera Petrović), Branke Nikezić – predsjednice Kulturno-prosvjetne zajednice, Nevenke Radonjić – jedine djevojke – vozača viljuškara u Luci Bar, ujedno i reli-vozača, Ljubinke Jelić – jedine otpravnice vozova u Crnoj Gori, na željezničkoj stanici Sutomore, Milijane Andrijašević – prve Baranke koja je 1983. služila vojni rok u Jugoslovenskoj narodnoj armiji, Aleksandre Saške Kadić – prve manekenke i glumice koju je odabrala agencija “Ellite Model Look”, Anke Alković – list “As” je svrstao među 24 najljepše Jugoslovenke. a “ITD” među pet najfotogeničnijih, Blaženke Kovačević – multitalentovane sportistkinje: košarkašice, rukometašice, fudbalerke, odbojkašice…
Mjesto žene u društvu i stepen ravnopravnosti (ne, naravno, u stopostotnom promjeru, već je to i dalje zavisilo od mnogo okolnosti – mjesta življenja, ličnih afiniteta, stepena obrazovanja…) nije više bilo upitno, barem na papiru.
No, i pored toga, u posljednjih gotovo 150 godina samo su dvije žene bile predsjednice Opštine Bar: Vjera Vučković (kao vršilac dužnosti od 5. decembra 1966. do 4. maja 1967) i Anka Vojvodić (od 25. septembra 2006. do 6. oktobra 2014).
Crna Gora je danas potpisnica međunarodnih dokumenata koji je obavezuju na zaštitu i sprovođenje rodne ravnopravnosti, poput UN-ove konvencije za CEDAW – ona definiše diskriminaciju žena kao “svaku razliku, isključenje ili ograničenje učinjeno na osnovu pola, kojem je posljedica ili svrha da ženama onemogući priznanje, uživanje ili korištenje ljudskih prava i osnovnih sloboda na političkom, privrednom, društvenom, kulturnom, građanskom ili drugom području, bez obzira na njihovo bračno stanje, na osnovu ravnopravnosti muškarca i žena”.
Nacionalni pristup postizanja rodne ravnopravnosti temelji se na tri prioriteta: politička participacija, ekonomsko osnaživanje žena i borba protiv rodno zasnovanog nasilja. Uvedena je i tzv. “pozitivna diskriminacija”, u cilju stimulisanja porasta broja žena i njihovog napredovanja u sferi zapošljavanja i politike, pri kojoj se u imenovanju u tijela državne vlasti, lokalne uprave i samouprave ograničava prisutnost jednog pola na najmanje 30%. Tako je, međutim, samo u domenu teorije. U crnogorskoj praksi to nikada nije zaživjelo.
Uz to, Istanbulska konvencija, koja je u Crnoj Gori stupila na snagu 2014. godine, predviđa promovisanje promjene u socijalnim i kulturnim obrascima ponašanja žena i muškaraca koji se odražavaju kroz patrijarhalne norme i rodne stereotipe, i koji se moraju mijenjati, iako ih mnogi prihvataju i primjenjuju kao nastavak tradicije i običaja.
Odluka o ravnopravnosti polova u Opštini Bar, na osnovu Zakona o rodnoj ravnopravnosti i Statuta opštine Bar, donijeta je na sjednici lokalnog parlamenta 22. decembra 2011. godine. Ovom odlukom uređuje se ostvarivanje ravnopravnosti žena i muškaraca, donošenje propisa i preduzimanje posebnih mjera za sprječavanje diskriminacije zasnovane na polu i stvaranje jednakih mogućnosti za ostvarivanje svih prava i obaveza pripadnika/ca oba pola u lokalnoj samoupravi, javnim ustanovama i službama čiji je osnivač Opština.
U društveno-ekonomskim tokovima, žena je oduvijek bilo procentualno manje nego muškaraca, ni u XXI vijeku nije drugačiji slučaj. Po podacima MONSTATA, među zaposlenim licima u Crnoj Gori je znatno više muškaraca (136.300, naspram 107,500); od ukupnog broja nezaposlenih, žene čine 58,4%, a muškarci 41,6%; žene su vlasnice samo 4% kuća, 8% zemljišta ii 14% kuća za odmor… Ipak, primjetan je porast žena u preduzetništvu u odnosu na period prije deset godina, kada ih je bilo svega 9,6%. Danas je među vlasnicima mikro, malih i srednjih preduzeća 24% žena, dok ih je među preduzetnicima 32%.
Indeks rodne ravnopravnosti u Crnoj Gori je 55 od 100, što Crnu Goru stavlja znatno ispod prosjeka EU koji je 67,4, što se ilustruje i brojnim nejednakostima u različitim sferama čiji uzroci ostaju i pored intervencija u pravcu unaprjeđenja rodne ravnopravnosti. Opštedruštvena klima se razlikuje u odnosu na onu s početka XX vijeka, ali su stvari sa kojima se žene bore ostale iste – patrijarhalno društvo i nepisana stereotipna pravila.
Neprikosnoveno “žensko” polje rada (u društvu koje i dalje u znatnom dijelu rangira poslove na muške i ženske, uz sve logičnosti i nelogičnosti koje ta podjela nosi) jeste školstvo. Među nastavnim osobljem u osnovnim školama Crne Gore žene čine 79% zapošljenih, a u srednjim 68%.
Žene su veoma aktivne u političkom životu Crne Gore i Bara, te tako svaka značajnija partija u državi ima svoje forume / alijanse žena, uz ogranke za pojedine opštine, te ni Bar nije izuzetak. U nevladinom sektoru najuočljiviji je rad NVU Žene Bara, čije članice stoje iza projekta prve Narodne kuhinje.
Oktobra 2023. osnovan je Ženski odbornički klub Skupštine opštine Bar, koga sačinjavaju sve odbornice lokalnog parlamenta.
