Istaknuti crnogorski vajar, Sutomoranin, Mijo Mijušković dobio je još jedno veliko međunarodno priznanje. U Galeriji modernih umjetnosti “Fora” u Berlinu otvorena je njegova samostalna izložba. Izloženo je tridesetak Mijovih radova. Organizatori izložbe su prilikom boravka u Suvom potoku, gdje vajar godinama živi, odnijeli 43 rada, od kojih su neki otkupljeni za stalnu postavku. Mijušković je bio učesnik i prethodne kolektivne izložbe u ovoj berlinskoj galeriji, na kojoj je radove izložilo oko 40 umjetnika iz čitave Evrope. Njemci, koji su oduševljeni Mijovim skulpturama, imaju velike planove i prva naredna destinacija njegovih radova trebalo bi, ako dozvoli korona, da bude Moskva, a izložba će, potom, ići i u druge evropske gradove.
“Ne radujem se, naravno, izložbama i uspjesima kao nekad, ali ovo je, zaista, veliko priznanje. Kad neko ko se razumije u likovnu umjetnost i skulptorstvo, sa tolikim oduševljenjem govori o vama i vašim radovima, onda vam, htjeli vi to ili ne, srce poskoči, bez obzira što bi sada trebalo da miruje”, uz osmijeh kaže Mijo, aludirajući na svoje godine.
Veliki vajar, naime, idućeg 31. maja puni 90 godina i to je prava prilika da mu se Bar na adekvatan način oduži i obilježi njegov rođendan, ali i jubilej crnogorske likovne umjetnosti.
Možda bi to bila zgodna prilika da se realizuje davna ideja o zdanju u kojem bi se našli njegovi reprezentativni radovi. Nije važno da li je to prostorija u okviru Kulturnog centra Bar ili neka druga, prigodna, ali bi na taj način bili sačuvani radovi velikog umjetnika, a Bar bi dobio atraktivni kulturni, pa i turistički kutak.
Mijušković se odavno skrasio u sutomorskom naselju Suvi potok. Tamo, visoko u brdima, podno Sozine, gostoljubivi dom vajara koji bi za pola godine trebalo da zagazi u desetu deceniju, “čuvaju“ stotine njegovih skulptura od finog kamena, čvornovatih maslina i drugog plemenitog drveta. Ipak, ovaj svojevrsni muzej pod otvorenim nebom, osuđen je na propadanje. Skulpture zbog kojih je Mijo dobio brojna priznanja, pa i Trinaestojulsku nagradu 1992. godine, moraju da se izmjeste dok je još vrijeme.
Ko god od nadležnih pomogne da se vajarevo životno djelo – muzej pod otvorenim nebom, pretoči u institucionalni projekat, u neku vrstu “Kuće Mija Mijuškovića“, učiniće, bez sumnje, pravu stvar za crnogorsku kulturnu baštinu i njeno nasljeđe.
